Ο Βέγας, ο Ντενέμ, ο Αλνταϊρ

Μερικές φωτογραφίες από το καλοκαίρι:

Ηλικοκαμένο, αλμυρό σαν πικραμύγδαλο δερμα. 
Πορφυρά σημάδια στα πόδια από απρόσεχτα ακροβατικά.
Μισόκλειστα μάτια που έτσουζαν από βουτιές για την εύρεση θησαυρών. 
Λευκή ψιλή άμμος που χύνονταν απ' το ένα χέρι στο άλλο, σαν κλεψύδρα.
Άπληστα κυματιστά βλέμματα που έσκαγαν ορμητικά σε γυαλιστερά στρογγυλά βραχάκια.
Παραπανίσια αιθυλική αλκοόλη τα βράδια που (σχεδόν) όλοι χόρευαν και ερωτεύονταν.
Ο Βέγας, ο Ντενέμ, ο Αλνταίρ, τ' ακούραστα αστέρια που προστάτευαν τους ταξιδευτές της νύχτας και φώτιζαν τις σκέψεις τους.

- Και τώρα; Το Φθινόπωρο;
- Δεν ξέρω, δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη.
- Θα μελαγχολήσουμε δηλαδή;
- Όχι, εντάξει, θα βρούμε σιγά σιγά τους παλμούς μας.
- Θ' αργήσουμε πολύ;
- Όχι πολύ. Λίγο. Δώσε μου λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσω.
- Πάντως και το φθινόπωρο όμορφο δεν είναι;
- Με τη σωστή οπτική γωνία, όμορφο είναι.
- Και ποια είναι η σωστή οπτική γωνία;
- Ότι όλα είναι κύκλος.
- Και δε ζαλιζόμαστε;
- Καμιά φορά ναι. Ζαλιζόμαστε. Ωραίο όμως είναι κι αυτό.
- Τώρα μου φαίνεσαι καλύτερα. Σαν να προσαρμόστηκες νομίζω.
- Απλώς ήθελα λίγο χρόνο...
- Ωραία. Μια χαρά λοιπόν...
- Περίμενε, δεν τελείωσα τη φράση μου. Απλώς ήθελα λίγο χρόνο περισσότερο να κρατήσει το καλοκαίρι!