Η συνταγή του Κυβερνήτη

Αγοράζουμε μια σεβαστή ποσότητα φρέσκου ανθρώπινου κρέατος.
Το καψαλίζουμε αν το κρίνουμε απαραίτητο.
Το μαρινάρουμε με φόβο και το αφήνουμε λίγο καιρό σε μια λεκάνη απειλής.
Ακονίζουμε τα μαχαίρια με λίμα από ατσάλινο συναίσθημα.
Κόβουμε μερικά κρεμμύδια σε κυβάκια και προκαλούμε έντονα δάκρυα.
Προθερμαίνουμε το φούρνο σε πολύ υψηλή θερμοκρασία.
Ετοιμάζουμε ξεχωριστά τη σάλτσα με το αίμα από το ανθρώπινο κρέας.
Αν θέλουμε προσθέτουμε αλάτι, τζίντζερ και σπόρους κακής φήμης.
Σοτάρουμε ύστερα το κρέας σε καυτό λάδι και σβήνουμε με νεανικό σπέρμα.
Παίρνουμε ένα μεγάλο επίχρυσο ταψί και βάζουμε μέσα όλα τα υλικά.
Κάνουμε μια ελαφρά υπόκλιση και τo τοποθετούμε στο φούρνο.
Καθόμαστε στον καναπέ, ανοίγουμε μια μπύρα και περιμένουμε να μαγειρευτεί.
Μοιραζόμαστε την εμπειρία μας στο διαδίκτυο με τον απλό κόσμο.

Ήταν ο παππούς σου πειρατής;

Εσένα ο τρισπάππους σου ήταν πειρατής μου είπες;
Ωραία.
Περίεργο αίμα έχεις.
Σίγουρα κάτι θα χεις πάρει και συ απ' αυτόν, δεν μπορεί.
Το γ-λαφυρο περιγραφικό του στυλ, ας πούμε.
Την κυκλώνεια αρπάγα ψυχή του, πιθανόν.
Και μια μικρή ευαισθησία στα αφροδίσια νοσήματα...ίσως.
Τα παραλέω;
Είσαι ο νόμιμος κληρονόμος των παθών και των λαθών των προγόνων σου!
Διαφωνείς;

Γιατί δε μιλάς;
Δεν έχεις όρεξη φαίνεται.
Πάμε μια βόλτα;
Όχι στα γνωστά σου μέρη που νιώθεις άνετα και ασφαλής.
Πάμε σε μέρη άγνωστα.
Πάμε κάπου να ακούσουμε άλλες μουσικές.
Σε χώρες που να μη μιλάνε τη γλώσσα μας.
Να προσπαθήσουμε να συννενοηθούμε με τα μάτια.
Βγάλε όμως τα γυαλιά σου, δε γίνεται έτσι.
Βόλτα είπα, όχι Τραβόλτα.

Προτείνω να πάμε κάπου που να μην μπορούμε να αγοράσουμε!
Πώς σου φαίνεται η ιδέα;
Φαντάσου ένα μέρος που να μην μπορείς να αγοράσεις τίποτα.
Φαντάσου...

Σ' αυτό το μέρος, μόνο αν είσαι άξιος, καρτερικός, ωραίος τύπος, στωικός,

και στέκεις σαν ήρεμο πλατάνι δυνατό που αφήνει στις ρίζες του να τρέχουν τα νερά,

με ειρηνικό χαμόγελο ζεστής υποδοχής και χωρίς άξαφνες αστραπές στο βλέμμα σου,

με αρωματισμένα πέλματα και δίχως η γλώσσα απ' το στόμα σου να κρέμεται υγρή,

με αρμονία στις γεμάτες ροή κινήσεις σου και άσπρα φτερά στις πλάτες σου...

μόνο τότε θα μπορείς να έχεις, όχι να έχεις, να συμμετέχεις σ' αυτό που επιθυμείς.

Αυτό που λαχταράς, θα σου προσφέρεται φυσικά και αγόγγυστα,

αλλά και συ θα αφήνεσαι ελεύθερα στο κύμα μιας θαλάσσιας ονειρικής έκστασης,

και θα ναι τόσο ατμοσφαιρικά ταιριαστή τούτη η ζεύξη των αισθήσεων,

που θα κλαις γοερά από ασύγκριτα απορημένη βαθυγάλανη συγκίνηση,

γιατί θα πρόκειται για κάτι που για πρώτη φορά το κέρδισες χωρίς το σπαθί σου!

Και τότε φίλε μου, όλη η Πλάση θα γουργουρίζει από ευδαιμονική ικανοποίηση...

Χμμ...ίσως να παρασύρθηκα λίγο.
Λοιπόν;
Τι λες;
Είσαι έτοιμος;
Πάμε;
Γιατί δυσφορείς, τί έπαθες;
Σου φαίνεται δύσκολο;
Αδύνατον;
Ουτοπικό;
Παραληρηματικό;
Ματαιόπονο;
Ε;
Τί είπες;
Υπάρχει και πιο εύκολος τρόπος;

Αχ, μα τα χίλια αδειανά σεντούκια!
Τι κάθομαι και σου λέω ο αφελής!
Σκυλί του πολέμου,
κερατά,
τιποτένιε Μαυρογένη,
αδηφάγο τέρας,
αλήτη Μπαρμπαρόσα,
λυγούρη ανυπόμονε,
κουρσάρε δαιμονισμένε,
το ήξερα!

Ίδιος, φτυστός, ολόφτυστος ο τρισπάππους σου είσαι!

Βοήθεια Μπάρμπα-Στρούμφ!

"Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ' το όνειρο και κείθε από τη γη", γράφει ο Καρυωτάκης.
Δύσκολες οι ώρες για την Ελλάδα, για τους Έλληνες.
Κάποιοι βέβαια, ανέκαθεν δύσκολα ήταν.
Τώρα όλοι νιώθουν περίπου το ίδιο.
Φόβο και ανασφάλεια.
Από μία άποψη είναι καλό.
Βρισκόμαστε ξανά όλοι στην ίδια αφετηρία.
Και φοράμε τα ίδια ρούχα.
Παράγουμε τις ίδιες ενδορφίνες.
Χωρίς πομπώδεις χορηγίες και στεροειδή αναβολικά.

Κάπως απομακρυνθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Γίναμε απωθητικά εγωκκεντρικοί.
Αυτιστικά εσωστρεφείς.
Αυτάρεσκα καταναλωτικά τζιτζίκια!
Στο γρανιτένιο παλατάκι μας νιώθαμε μιαν ανήκουστη περηφάνια.
Ω! ναι! Είμαστε και γαμώ τα παιδιά!
Μας αξίζει όλο αυτό!
Μια ατελείωτη σαμπανιζέ καυχησιάρικη γιορτή...
- Και ο διπλανός μας που δυσκολεύεται;
- Ας πρόσεχε, τί φταίω εγώ ρε φίλε για το δράμα του άλλου;
- Έστω να τον καλούσαμε κι αυτόν στο πάρτι, τί λες;
- Α, δεν μπορώ τα κατεβασμένα μούτρα!

Λοιπόν, είναι καιρός να τινάξουμε τη χρυσόσκονη από πάνω μας.
Ίσως μας δίδεται μια ιστορική ευκαιρία ν' αλλάξουμε.
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Να γίνουμε συνάνθρωποι.
Το ομόηχο περιρέον συναίσθημα, μπορεί να μας φιλιώσει.
Να γίνουμε ξανά ομάδα με κοινούς στόχους.
Αν διαθέτουμε βέβαια μια στάλα μυαλό στο κεφάλι μας.
Και έχουμε παραδειγματιστεί από τις εμφύλιες ανοησίες,
του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος.

Εξάλλου, η ζωή δεν είναι μια ρομαντική κομεντί.
Είναι αναμφίβολα ωραία ταινία, αλλά με χιτσκοκικό σασπένς.
Έχει διαρκείς ανατροπές.
Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό.
Επίσης, δεν έχει καθόλου δεδομένο φινάλε.
Γι αυτό όμως είναι και απολαυστική.
Απλώς τώρα, αποχωριζόμαστε το γελαστό λούτρινο αρκουδάκι μας.
Λυγίζουν οι πάλαι ποτέ άκαμπτες βεβαιότητές μας.
Η "γαλάζια λίμνη", μοιάζει με θυμωμένη θάλασσα...

Και ο Δρακουμέλ, αυτή τη φορά σας τσάκωσε αθώα μου Στρουμφάκια!
Αλλά σας παρακαλώ μην κλαίτε.
Κάτι θα σκαρφιστεί ο Μπάρμπα- Στρούμφ!


 

Πολιτίκ τακ

Θερινό βροχοστάσιο.
Αστραπές και βροντές.
Γιατί κλαίει ο Μανιτού;
Ματίτου κάνατε;
Προσευχηθείτε παιδιά.
Θα μείνουμε στο ευρώ;
Θα πάμε στη δραχμή;
Η δραχμή έχει "αχ", έχει  και "μη".
Μήπως να έβρω μια λύση;
Δε χρειάζεται, θα τη βρουν εκείνοι.
Οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί.
Αυτά τα αγγελούδια.
"Μην πείτε στην μάνα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική,
νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο".
Ακριβή κλινική η πολιτική.
Ένα αποστειρωμένο μέρος, όπου χειρουργούνται αξίες και ιδέες.
Πολιτίκ τακ, τικ τακ, τικ τακ...
Τί θόρυβος είναι αυτός; Λες να σκάσει;
Μα δεν πρόκειται για βόμβα βρε κουτό, ένα αθώο ξυπνητήρι είναι!
Καιρός να ξυπνήσουμε ... δε νομίζεις;

Τα εξημερωμένα γεράκια

Ο κόσμος, εκεί έξω, είναι μόνος του, είναι απελπισμένος, φοβισμένος, δεν έχει απάγκιο, αλλά παρ’ αυτά το βλέμμα του σπινθηροβολεί και ψάχνει διακαώς την ευκαιρία που θα του δοθεί, αντλώντας ταυτόχρονα χαρά από τις μικροστιγμές που του προσφέρονται τυχαία στο καθημερινό διάβα του. Αναζητά ένα κομμάτι γαλάζιου στον γκρίζο ουρανό της πόλης. Γελάει ζεστά με τα καμώματα ενός αδέσποτου σκύλου. Ερωτεύεται το ανάλαφρο βήμα του κοριτσιού που μπήκε στο αστικό λεωφορείο και μετά χάθηκε. Παίζει τα τελευταία του 50 λεπτά στο ΚΙΝΟ, ελπίζοντας ότι την άλλη στιγμή όλα θ’ αλλάξουν...

Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να ελπίζουν και να ονειρεύονται, "όταν τριγύρω τους όλοι τα χουν χαμένα"; Ποια δύναμη τους κινεί να εξελίσσονται και παρά την αδύναμη θέση τους και τα δυσοίωνα προγνωστικά, αυτοί να συνεχίζουν να προσδοκούν και να προχωρούν;

Ίσως, αυτοί οι άνθρωποι που λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο, παράδοξα αισιόδοξα δηλαδή, δεν είχαν ποτέ 20 βαθμούς θερμοκρασία στο σπίτι το χειμώνα, ούτε φαγητό κάθε μέρα, μήτε οι γονείς τους έκαναν όνειρα γι’ αυτούς, σχεδιάζοντας το μέλλον τους. Οπότε, πείσμωσαν και πήραν οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια τους.

Η πρόσφατη ελληνική οικογένεια, μπερδεύτηκε. Δημιούργησε μια στεγανοποιημένη, μονωμένη εστία, «ασφάλισε» εκεί μέσα τα παιδιά της, τα εκπαίδευσε όπως νόμισε και όταν επιτέλους  ενηλικιώθηκαν, τ’ άφησε να φύγουν (ή τα αμόλησε, πιο εύγλωττα) θεωρώντας ότι έχει φτιάξει έτοιμους πολεμιστές. Στην πραγματικότητα, η εικόνα των παιδιών αυτών κατέληξε να μοιάζει περισσότερο με εξημερωμένα γεράκια που «ξέχασαν» τον προορισμό τους, (ή κανείς δεν τους τον επισήμανε έγκαιρα), δεν κυνηγούν πια και πλέον με τα ατροφικά φτερά τους, τα εύθραυστα νύχια τους και το γλαρωμένο βλέμμα τους,  φαντάζουν σα χαζοχαρούμενες καρδερίνες, που περιμένουν άλλοι να τις ταΐσουν και δεν ξέρουν να αναζητήσουν μόνες τους το φαγητό τους.

Ωστόσο, επειδή το κύτταρο έχει τη μνήμη του, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει (ή ακόμη και επικίνδυνο), αυτά τα «εξημερωμένα γεράκια», μπορούν, πιστεύω, να θυμηθούν την καταγωγή τους, και σταδιακά να βελτιώσουν το πέταγμά τους, να τροχίσουν τα νύχια τους, να οξύνουν την  όρασή τους αλλα και την αντίληψή τους.

Κι αυτό μπορούν να το πετύχουν, αν συνειδητοποιήσουν πόσο τυχερά είναι! Είναι τυχερά, γιατί είναι γεράκια και δεν είναι κότες ή σπουργίτια. Είναι τυχερά γιατί έχουν δύναμη και ισχυρό βλέμμα. Είναι τυχερά, γιατί είναι όμορφα και γοητευτικά, θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί δρυοκολάπτες ή κοράκια.  Είναι τυχερά γιατί ζουν στη Δύση. Και στη Δύση, στις μέρες μας, μάλλον βλέπεις πιο εύκολα την Ανατολή...

       Όταν λοιπόν αναγνωρίσουν πόσο τυχερά είναι, φρόνιμο και θεραπευτικό θα ήταν, να αισθανθούν μια ευγνωμοσύνη! Και να την εκφράσουν βεβαίως. Αφού όμως πρώτα προβούν σε μια (επιβεβλημένη) επανεκκίνηση στον υπολογιστή της "αιχμαλωτισμένης" και προκλητικά αδρανοποιημένης σκέψης τους...

Η ευγνωμοσύνη, θεωρώ ότι είναι το πρώτο βήμα για την αναγέννησή τους.

Το ψι και το χι μας κάνουν ψυχή

Κάθε φορά που νομίζω ότι ανακαλύπτω κάτι, πανηγυρίζω.
Νιώθω σα λόγιος κονκισταδόρος.
Θα σου πω το (για μένα) καινούριο.
H ζωή θέλει μέθοδο!
Με τη μέθοδο ξορκίζεις την ευκόλως ειπείν, γκίνια.

Η τύχη ειναι μια έννοια σχετική.
Αν κάνεις δέκα σερί λανθασμένες επιλογές
και ύστερα έλθουν οι καταστροφές,
είναι αυθάδες και γκρινιάρικο να μιλάς για γκαντεμιά.
Δεν υπάρχει τύχη ή ατυχία!
Υπάρχει μεθοδικότητα και σωστή εστίαση.
Στόχος και προγραμματισμός.

Κοίτα, δε μ' αρέσουν αυτές οι λέξεις.
Τώρα τελευταία ειδικά που μελετάω
την ασυμβίβαστη σκέψη προήγουμενων δεκαετιών,
σκέψεις δηλαδή γύρω από τη ματαιότητα του επιχειρείν,
προσήλωση στον έρωτα και το ηφαιστειακό του βάρος,
ίσως και να αποποιούμαι της γονιδιακής μου αποστολής,
εκστομίζοντας τέτοιες παλιοκουβέντες, περί στόχων και προγραμματισμού.

Αλλά παρεμπιπτόντως, ποια είναι η γονιδιακή μου αποστολή;
Θα θελα να είναι ένα ηλεκτρισμένο άγγιγμα
σε αμύητη άπιστη που κλώθει ιδέες αγνές κατα τ' άλλα.
Θα θελα να είναι μια παυσίπονη παιχνιδιάρικη φράση
σε παιδι που δακρύζει, επειδή δεν έχει μάθει ακόμα να γελά.
Θα θελα...

Αν όμως εσύ μπερδεύεσαι μ' αυτά,
και τη συναισθηματική λοταρία την έχεις χεσμένη
και δε σου άρεσαν ποτέ τα γαλάζια ελάφια
που έτρεχαν στα μάτια του Παύλου, του "πρίγκιπα",
κι αν ποτέ δε σε άγγιξε ο Νικόλας που έλεγε:
"πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ,
μοναχά για σένα κάνω τον χαζό",
κι αν δεν βρήκες κάτι συναρπαστικό στη φράση της Γώγου:
"ο ουρανός πώς τρυπιέται στα καλώδια",
τότε φίλε μου είσαι πολύ καλά,
δεν έχεις ζιζάνια στην καρδιά,
ούτε ανησυχώ ότι θα χαθείς
στο σκοτεινό σπήλαιο των αρχέγονων ενστίκτων σου.

(Το περιθώριο είναι δύσκολο και έχει αγωνία σπαρακτική,
αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, κάποτε θα μιλήσουμε γι' αυτό.)

Η συμβουλή μου, είναι η μεθοδικότητα, που λέγαμε πριν.
- Δε με ενδιαφέρουν οι συμβουλές.
- Θες να βγείς απ' την τάξη;
- Θέλω ένα ενδιαφέρον blog, δε μ' αρέσουν οι διδαχές.
- Μην το βλέπεις έτσι, το καλό σου θέλω.
- Είσαι ο Πατέρος Τερέζος;
- Δεν είμαι τίποτα. Απλώς να βοηθήσω θέλω λίγo.

Σιροπάκια για τον καθημερινό βήχα προτείνω.
Να φας σωστό πρωινό για να μη σε πονάει το στομάχι.
Φτιάξε καμιά αλχημεία με αλόη.
Άκου και καμια φορά Eloy.
Tο λουτρό σου κάνε το συχνά για να μη λακίζουν οι ανθρώποι.
Να εκπέμπεις ελαφράδα δροσερή κι όχι λεμονατη υπεροχή.
Να κρατάς και καμία καβάντζα και στα μπακ να χεις τον Άντζα.
Και τα φράγκα και τα λόγια κράτα τα μεσ' στα υπόγεια.

Habemus ataka!
Άτυχος ο πολύ συναισθηματικός.
Άτυχος ο ρομαντικός.
Άτυχος κι ο πολύ αριστερός.
Καταλήγει αριστερητικός.
Τυχερος, μάλλον, ο συντηρητικός.

Λοιπόν, η τύχη είναι μια εξίσωση.
Το ψι και το χι
μας κάνουν ψυχη,
που ακροβατεί σε ζωή,
πνιγηρά λογική,
αφελώς ροζουλί,
χαρωπά μακρουλή.

Η κατακλείδα:
Τα μαθηματικά μυαλά θα προχωρήσουν.
Για τους υπόλοιπους, φοβάμαι...
αλλά ταυτόχρονα τους γουστάρω!

Η εξέγερση των αισθήσεων

- Είναι πολύ όμορφη, είπε το Μάτι.

- Δε λέει καλά το σίγμα, είπε το Αυτί.

- Κοιμάται σαν πριγκίπισσα, είπε το Μάτι.

- Ροχαλίζει αδιάκοπα, είπε το Αυτί.

- Μου μυρίζει καυγάς, είπε η Μύτη.

- Η ζωή της είναι πικρή σαν δάκρυα δράκοντα, είπε η Γλώσσα.

- Χορεύει σαν αερικό, είπε το Χέρι.


- Τα ξέρει όλα, είπε η Διαίσθηση.  Το νιωθει ότι τα αισθητήρια όργανά της, ανεξαρτοποιήθηκαν.  Τί σόι παιχνίδια είναι αυτά που παίζετε; 


- Παραμένει πάντως πολύ όμορφη, είπε το Μάτι.

- Όταν κάνει έρωτα, κλαίει, είπε το Αυτί.

- Καμιά φορά, είναι αρκετό να κάθεσαι μόνο να την κοιτάζεις, είπε το Ματι.

- Η καρδιά της, ακούγεται σαν τύμπανο πολέμου, είπε το Αυτί.

- Τα οιστρογόνα της, ψεκάζουν την επιθυμία της, είπε η Μύτη.

- Κάθε φορά που θυμώνει, με βγάζει βόλτα, είπε η Γλώσσα.

- Με το δάχτυλό της, δείχνει προς τη σωστή κατέυθυνση, είπε το Χέρι.


-  Δεν φοβάται, γιατί κρατάει σίγουρο όπλο, είπε η Διαίσθηση.

- Και ποιο είναι αυτό; ρώτησαν ταυτόχρονα, το Μάτι, το Αυτί, η Μύτη, η Γλώσσα και το Χέρι 


- Βρε ανόητοι μικροί κουτσομπόληδες, όταν φτάνω σε οργασμό, βλέπω τα πάντα χωρις μάτια, ακούω μονάχα την επιθυμία μου, τα αρώματα δεν τα μυρίζω, γίνομαι εγώ άρωμα, η γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα, και τα χέρια μου παραλύουν σαν φτερά πληγωμένης χελιδόνας που ξεψυχά, είπε Εκείνη. Νομίζατε ότι θα με τρομάζατε;

Μετά απ' αυτό, όλα τα αισθητήρια όργανα, ντροπιασμένα, επέστρεψαν στο σωματικό εργοστάσιό τους. Άρχισαν ξανά να αισθάνονται -και με υπερωριες - για εκείνη χωρίς να αυθαδιάζουν.

Το Μάτι έγινε διευθυντής και η ιστορία της εξεγερσης σβήστηκε με άψογο χειρουργικό τρόπο από τη Μνήμη. 

Η τίγρης του Νεπάλ

Εδώ, ο κόσμος
γκρεμίζεται
και η Ελλάδα
χτενίζεται.

Με χτένα
από δόντια
έφηβης τίγρης
του Νεπάλ!

Ε, φίλε

Ε, φίλε, δεν κουράστηκες;

Δεν κουράστηκες να σχηματίζεις αλαβάστρινους μύες;

Θέλησες να γίνεις ένας μοντέρνος Φειδίας.

Με μοντέλο το σώμα σου.

Γιατί όλο αυτό;

Που απευθύνεσαι;

Σε γυναίκα; Σε άντρα; Σπονδή στο αρχαίο κάλλος;

Ε, φίλε, τόση γνώση πού τη χώρεσες;

Τόσα πράγματα θαυμαστά για όλον τον κόσμο;

Εξισώσεις (κι ότι σώσεις), λύσεις και αναλύσεις...

Ξέρεις πλέον ότι η πρωτεύουσα της Μπελίζ είναι η Μπελμοπάν.

Ότι "οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή και οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι, έχουν σαν όλες τις γυναίκες ίδια σκέλη και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί".

Το βίωσες όμως;  ή ο Καββαδίας αποτέλεσε το γνωστικό εμπιστευτικό ονειρολόγιό σου;

Ε, φίλε, που είναι οι φίλοι σου;

Εγώ θα σου κάνω λίγη παρέα τώρα, αλλά με νιώθεις στ' αλήθεια φίλο σου;

Που είναι ο συμμαθητής σου στο γυμνάσιο που έπαιξε ξύλο για πάρτι σου;

Που καταχωνιάστηκε η ανάγκη σου να έχεις ένα φιλαράκι;

Μήπως την κάλυψες με τη φλυαρία των πολλών γνωστών;

Η φιλία ως ανάμνηση ενός πολύχρωμου εμετού που όλοι γελούσαν όταν εσύ πέθαινες;

Ένα αλκοολικό τσούγκρισμα και "είσαι πολύ εντάξει άτομο μιας και κερνάς απόψε";

Ε, φίλε, χάθηκες!

Χάθηκες, στην ομορφιά σου, στη στίλβη της επιτυχίας, στο λαβύρινθο της γνώσης.

Χάθηκες στο δάσος της επιβεβαίωσης.

Χάθηκες αναζητώντας την ευτυχία.

Χάθηκες πιστεύοντας ότι όλα έχουν την τιμή τους.

Χάθηκες όταν σε χτύπησαν οι προβολείς του βλέμματός της,

Χάθηκες όταν προσποιήθηκες ότι δε σ' επηρεάζει.

Ε, φίλε το δέρμα σου άλλαξε! Αλλά από μέσα παραμένει το ίδιο υλικό.

Έχει ακόμη θυμό, πάθος, και αίμα τρελό.

Αλλά κείνο το κορίτσι ρε συ...

Ακόμη εκεί είναι και περιμένει. Όπως παλιά οι γυναίκες τους άντρες απ΄το "μέτωπο".

Πήγαινε. Έχω μια ελπίδα ότι θα σε φροντίσει.

Κι όταν επουλωθούν κάπως οι πληγές σου, μη φοβάσαι...
Θα σε αφήσει να συνεχίσεις το δρόμο σου!

Ασαφής Καζαμίας

Φλας ουράνια.

Λαμέ παράνοια.

Ζακέτες γούρικες.
Φλοκάτες φαγούρικες.
Ορατές ανάσες.
Αόρατες πάσες.

Μελανά χέρια.
Καινά χαμπέρια.

Το εκκρεμές των υαλοκαθαριστήρων.
Το ετρεμές των μνηστήρων.

Λατρεμένη ρακή.
Νταμπλ φέις βρακί.

Καμμένα λαμπάκια.

Ληγμένα κουμπάκια.

Ματωμένη ελπίδα.
Κοφτερή η λεπίδα.
Φιλική κοτσαδούρα.
Πορφυρή σημαδούρα.
Διαμαντένιο δάκρυ.
Τιμωρία στην άκρη.
Κερασμένος καφές.
Ξηλωμένες ραφές.
Βιτρίνες λιχούδικες.
Αισθήσεις χνούδικες.
Ασαφής Καζαμίας.
Αυστηρός ο ταμίας.
Εμπριμέ γαλότσες.
Φορτωμένες καρότσες.
Αι Βασίλης τσιγκούνης.
Αι Καντίλης Γκουσγκούνης.
Εκλογές το Γενάρη.
Κολημμένο φανάρι.
Παγωμένες γιορτές.

Μελανές αορτές.
Ευτυχές νέο έτος!
Για να δούμε και φέτος...