Η ψυχή μένει πάντα πιτσιρίκα

Κάπου πρέπει να πιστεύεις για να μην τρελαθείς.

Κάπου ν' αφιερωθείς, κάτι να προσδοκάς.

Σε κάποιον βωμό να θυσιάσεις τον εγωισμό σου.

Έναν άγιο να χεις καβάντζα.

Ένα σταυρουδάκι να μετρά τους χτύπους της καρδιάς σου, τι λες;

Αν δεν πιστεύεις κάπου, φοβάμαι ότι θα καταλήξεις συναισθηματικό ρεμάλι.

Ένας μετέωρος Γαβριάς στα πρόθυρα της απόγνωσης.

Μια αδέσποτη ελπίδα σε άγνωστη σκοτεινή πόλη.

Ένα ευνουχισμένο κουτάβι σε μπουρδέλο με γάτες.

Μια κακοποιημένη ευχή από μοντέρνα σαδιστικά φαντάσματα.

Μην ασχολείσαι με τις μαγκιές του Καζαντζάκη ("Δεν πιστεύω τίποτα..."κτλ).

Δε σου λέω να πιστέψεις απαραίτητα στον Χριστό.

Υπάρχει και ο Κρίσνα, κι αυτός αναστήθηκε.

Ανάλογη διαδρομή και ο Ταμμούζ.
Αν θέλεις υπάρχει κι ο Θούλις.

Ο Όσιρις, πάλι, έχει ενδιαφέρον.

Να μην ξεχάσουμε τον "καλό ποιμένα", τον Μίθρα.

Και τόσοι άλλοι....

Εσένα δηλαδή κανένας δε σε καλύπτει;

Κανένας ε...;

Δεν το έχεις με τους Θεούς...

Δεν πειράζει.

Ούτε κι αυτοί το χουν με μας.

Ούτε κι αυτοί μας πιστεύουν.

Οπότε είμαστε πάτσι.

Ωστόσο, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάπου πρέπει να πιστεύεις.

Θα μπορούσες λοιπόν να πιστέψεις:

Στον έρωτα με την πρώτη ματιά.
Στον έρωτα που κρατάει για πάντα.

Στον Άι Βασίλη.

Στη ζωή πριν το θάνατο.

Στο ευ συνεταιρίζεσθαι.

Στο ότι θα μπορούσες να χάσεις μέχρι και τέσσερα κιλά.

Στους συγγενείς που δε ζηλεύουν.

Σ' έναν κόσμο πιο δίκαιο.

Στους εξωγήινους.

Στο ότι η ψυχή μένει πάντα πιτσιρίκα!

Στη δύναμη της φιλίας.

Στο ότι αν θελήσεις, κόβεις το τσιγάρο.

Στη συλλογική προσπάθεια.

Στο ότι θα έλθουν και καλύτερες μέρες.

Στην ύπαρξη γοργόνων.
Στην έρευνα.
Στο ότι "αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα".
Στα έθιμα και στις παραδόσεις.
Στην κατανόηση (της αδυναμίας του άλλου).

Στη συγχώρεση (της μαλακίας του άλλου).

Στον εαυτό σου, φυσικά.