Βαβέλ

- Καιρό έχουμε να τα πούμε.

- Ε, αφού χάνεσαι, δε θέλεις και πολλά πολλά.

- Θέλω.

- Θα μου πεις καινούρια πράγματα;

- Από σένα εξαρτάται.

- Δηλαδή;

- Ότι εσύ βλέπεις. Βλέπεις ομορφιά; Βλέπεις ασυνεννοησία; Βλέπεις φως;

- Ασυνεννοησία βλέπω. Βαβέλ. Ο καθένας λέει τα δικά του.

- Ωραία. Άρα πέτυχε η συνταγή.

- Ποια συνταγή;

- Πουλάκι μου, αυτό θέλουν οι Κουμανταδόροι του Πλανήτη.

- Κουμανταδόροι του Πλανήτη;

- Γιατί; Σου φαίνεται πομπώδες;

- Εντάξει, και καλά όλα είναι μια συνωμοσία κτλ κτλ.

- Ακριβώς αυτό. Όλα είναι μια συνωμοσία.

- Συνωμοσιολαγνεία...

- Θα σου πω κάτι. Έχεις ακούσει για τον Λούη Τίκα;

- Τί ναι πάλι τούτο;

- Ο Λούης Τίκας, ήταν ένα κρητικό παλικάρι που τα έβαλε με το σύστημα 1900 κάτι...

- Και;

- Ανθρακωρυχεία, εκμετάλλευση εργατών, δικαιώματα και τα ρέστα.

- Και;

- Τί και;  Δεν έχεις ακούσει για τη σφαγή στο Λάντλοου;

- Λάντλοου;

- Κολοράντο μεριά, Αμέρικα.

- Και τί έκανε αυτός;

- Προσπάθησε για τα αυτονόητα. Οχτάωρο, υγεία, ελευθερία... Μιλάμε για αρχές του εικοστού αιώνα. Μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας, σκλαβιά, αδιέξοδη ζωή, φρικαλέες καταστάσεις, το κατά Ροκφέλερ Ευαγγέλιο...

- Για πες.

- Η ιστορία ξεκινά νωρίτερα. Στα ανθρακωρυχεία του Κολοράντο, είχαν εκδηλωθεί κρούσματα απείθειας και αντιδράσεις, για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίες. Απεργίες, συγκρούσεις κτλ. Τί κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι του Ροκφέλερ. Στέλνουν τους ανθρώπους τους στας Ευρώπας και τάζοντας λαγούς και πετραχήλια, προσελκύουν εργάτες απ' όλες τις φυλές του Ισραήλ για να δουλέψουν, προσδοκώντας να δημιουργήσουν ένα ετερόκλητο εργατικό δυναμικό, που λόγω διαφορετικής καταγωγής και γλώσσας, να μην μπορεί να συσπειρωθεί σε συνδικάτα και να διεκδικήσει δικαιώματα... Φέρουν έτσι στο Αμέρικα Έλληνες, Ιταλούς, Πολωνούς, Ιρλανδούς κτλ...

- Σώπα...

- Να σωπάσω θες; Έλα όμως που δεν τους βγήκε το έργο. Γιατί πέσαμε σε κάτι γλωσσομαθείς και φτάσαμε έτσι 1910 κάτι, να γίνεται της εκδιδομένης στο Αμέρικα και καμιά χιλιάρα Ιταλοί και Έλληνες να έχουν καταλάβει το μισό Κολοράντο. Ενθοφυλακές, πολιτοφυλακές και της Παναγιάς τα όμματα επιστρατεύονται να καταπνίξουν την εξέγερση. Φυσικά χύθηκε πολύ αίμα και στη συνέχεια πολύ προπαγανδιστικό μελάνι για να σβηστεί από την ιστορία το γεγονός...  Ο Ηλίας Σπαντιδάκης όμως από τα Λουτρά Ρεθύμνου, γνωστός και ως Λούης Τίκας, δε σβήστηκε. Ίσα ίσα, είχε τις κοχόνες να ορθώσει ανάστημα...

- Και τί κατάφερε τελικά; Θυσιάστηκε απ'ότι καταλαβαίνω και τίποτα δεν άλλαξε.

- Δεν κατάλαβες, τίποτα απ'ότι φαίνεται.

- Τί να καταλάβω;

- Να αντιληφθείς ότι από τις αρχές του αιώνα το Σύστημα, επιδιώκει να φτιάχνει σύγχρονες Βαβέλ, πολυπολιτισμικά αστικά μορφώματα, για να μην μπορούν οι άνθρωποι να αυτοοργανώνονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Αυτό δε σου λέει τίποτα;

- Με προβληματίζει, δε λέω.

- Πάλι καλά.

Οι Κυνηγοί των Ονείρων

Βροχερό καλοκαίρι.

Ξυπνάς με ήλιο και καθώς μεσημεριάζει, σύννεφα εμφανίζονται απ' το πουθενά, δειλά δειλά πλησιάζουν το ένα το άλλο, αγκαλιάζονται αλλά στο τέλος, όπως γίνεται συνήθως σε όλες τις αυθόρμητες σχέσεις, πλακώνονται αγρίως, διεκδικώντας το καθένα ένα μεγαλύτερο κομμάτι ουρανού. Εμείς, που κατοικούμε εδώ κάτω, τα δεχόμεθα όλα αυτά με στωικότητα και συγκρατημένο θυμό, κατανοώντας την πολυπλοκότητα των επαφών αλλά και το αναπόφευκτο της ρήξης αυτών. 

Ωστόσο, την καθημερινή εσπερινή δροσούλα που αρχίζεις να τη συνηθίζεις, τη διαδέχεται μιαν ανυπόφορη κουφόβραση, η οποία στερείται μάλλον σημασίας, η τέλος πάντων εμείς αδυνατούμε να την αντιληφθούμε όταν διαπιστώνουμε το πουκάμισο και το παντελόνι μας να κολλάει στο δέρμα μας, όπως η φαντασιακά επινοημένη ρετσινιά σ' εκείνον που ξεχωρίζει και θέλει να απομακρυνθεί, για λίγο έστω, από την αγελαία πομπή, για να ανακαλύψει την ατομικότητά του, που πιθανόν να τον βοηθήσει να βρει αλήθειες, τις οποίες επειδή δεν κρατάει κακία και πείσμα, θα επιχειρήσει, ρισκάροντας, να τις επιστρέψει ανιδιοτελώς στο κοπάδι ύστερα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα αναζήτησης και αμφισβήτησης.

Το βράδυ, καθώς πέφτει το σκοτάδι, βγαίνουν απ' τις φωλιές τους οι "κυνηγοί των ονείρων", κάτι απόκοσμα υδρόφιλα πλάσματα με ευαισθησία στο φως και τους θορύβους. Προσεχτικά σημαδεύουν τα σπίτια που διακριτικά επόπτευαν όλη την ημέρα, για να μπορέσουν να κλέψουν τα όνειρα όσων δεν τα πολυπιστεύουν. Οι κυνηγοί των ονείρων ανεβαίνουν με σχετική ευκολία στα μπαλκόνια χρησιμοποιώντας συνήθως υδροροές ή αναρριχητικά φυτά. Τρυπώνουν έπειτα μέσα από χαραμάδες  στα σπίτια και ξαφρίζουν τη φαντασία των ανυποψίαστων ανθρώπων, αφήνοντας τους έτσι την επόμενη μέρα άδειους, με μια θλίψη ακατανόητης συναισθηματικής χρεοκοπίας να παρατηρούν παθητικά τα αλλόκοτα τσαλίμια του καιρού χωρίς να είναι σε θέση να ευχηθούν πλέον τίποτα...

Βέβαια, με λίγη πίστη, κανείς δεν κινδυνεύει. 

Τα όνειρά του, δεν πρόκειται να απειληθούν και ο καιρός σύντομα θα φτιάξει.
Λίγη πίστη ρε παιδιά!

Καλό καλοκαίρι...

Οι Βελούδινοι Χειρουργοί της Συνείδησης

Έχω τα νεύρα μου σήμερα. Όχι σήμερα, εδώ και καιρό. Εκνευρίζομαι με την πορεία του Ανθρώπου. Ενοχλούμαι με τη "φυσιολογική" εξέλιξη του είδους μας και με το γεγονός ότι δεν γίνεται καν συζήτηση για το που οδεύουμε, για το μέλλον μας, για το ενδεχόμενο μήπως και χάσαμε το νόημα της ίδιας μας της ύπαρξης. Δεν ξέρω. Μπορεί σε κάποιους να φανώ παρωχημένος και να δείχνω ότι δεν μπορώ να ακολουθήσω το Τρένο της Εξέλιξης (τρομάρα του!) αλλά αισθάνομαι ότι η ζωή έχασε την απλότητά της. Τη δωρικότητα, που θα ταν όμορφο να δείχναμε όλοι μας. Οι άνθρωποι απώλεσαν το γονιδιακό τους προσανατολισμό, μπαίνοντας σαν λαθρεπιβάτες  σ' ένα προοδευτικό βαγόνι χωρίς να ξέρουν που θα φτάσουν. Το κεφάλι τους έγινε ένας βασανιστικός σκληρός δίσκος με άχρηστη γνώση, υπερφορτωμένος με αμέτρητα αδηφάγα μολυσμένα bytes.

Μήπως έχει υπερεκτιμηθεί η μόρφωση και η πληροφορία; Γραφή, ανάγνωση, μαθηματικά, γεωμετρία, δεν είναι αρκετά; Γυμναστική και Μελέτη του Περιβάλλοντος, ως εκεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι όντως τόσο σημαντικά; Κάθεται το παιδί 25 χρόνια σε μια καρέκλα για να σπουδάσει. Εικοσιπέντε χρόνια το σώμα του σ' αυτήν την παρά φύση θέση. Για να μορφωθεί κανείς, πρέπει 25 χρόνια να υποδυθεί τον παράλυτο! Πως να είναι καλά ύστερα; Είναι φυσικό ότι θ' αρρωστήσει. Μια έρευνα σοβαρού Πανεπιστημίου του εξωτερικού, κατέδειξε ότι το 40% των εφήβων του δυτικού κόσμου δεν μπορούν να κρατήσουν το βάρος τους στο μονόζυγο. Όχι να κάνουν έλξη, απλώς να κρατηθούν. Συγκλονιστικό το ποσοστό. Βλέπεις όμως ανθρώπους που καταπιάνονται με χειρωνακτικά θέματα. Είναι ροδοκόκκινοι, γελαστοί και με όρεξη για ζωή. Είναι σίγουρα πιο υγιείς, οι άντρες μάλλον έχουν καλύτερη στύση και οι γυναίκες τους, ξεγελούν την κατάθλιψη με τη δράση και την ενέργεια. Με την κατάφαση για ζωή. Τι να το κάνω αν ξέρεις να μιλήσεις για τη "θεωρία των χορδών", αλλά δεν μπορείς να μου ανάψεις φωτιά, ας πούμε; Πριν 400.000 χρόνια, υποψιάζομαι ότι θα μπορούσαν πιο εύκολα. Τώρα χρειαζόμαστε μια ντουζίνα χημικά προσανάμματα. 

Το Σύστημα, απεφάνθη ότι είναι η εποχή της εξειδίκευσης και σύσσωμο το προβατίζον ανυποψίαστο κοινό έσπευσε να ενθαρρύνει τους γόνους του να εξειδικευτούν, θεωρώντας ότι ένα λαμπρό μέλλον προδιαγράφεται μπροστά τους. Η κατάληξη ήταν να δημιουργηθεί ένας τεχνοκρατικός new wave αυτιστικός στρατός που μπορεί στον τομέα του να είναι ιδιοφυΐα, να ξέρει δηλαδή να προγραμματίζει τα πιο εξελιγμένα συστήματα παρακολούθησης στον Κυβερνοχώρο, αλλά να μην μπορεί να προγραμματίσει μια εκδρομή με φίλους στην εξοχή. Μπορεί κάποιος να σχεδιάζει σόλες vibram αλλά τί να το κάνεις όταν δεν μπορεί να δέσει τα κορδόνια του; 

Χάθηκε η φρεσκάδα, η ζωντάνια, το καρδιοχτύπι. Ο κόσμος κονσερβοποιείται, στα ράφια πουλάνε τη χαρά, και οι άνθρωποι τρέχουν με συντονισμένο βορειοκορεάτικο βηματισμό να προλάβουν τις συναισθηματικές εκπτώσεις που υποδόρια μεταγγίζουν οι Βελούδινοι Χειρουργοί της Συνείδησης, δημιουργώντας επίπλαστες ανάγκες. Γιατί το λέω αυτό; Δείτε ένα παράδειγμα. Παρατηρήστε τα πρόσωπα των καταναλωτών σε μεγάλα καταστήματα ρούχων για παράδειγμα. Στο ταμείο, όταν ετοιμάζονται να πληρώσουν οι περισσότεροι είναι απογοητευμένοι, ανεξήγητα κατσούφηδες, δείχνουν τόσο δυσαρεστημένοι και άδειοι που αναρωτιέσαι τί συμβαίνει τελικά; Μετανιώνουν που θα δώσουνε κάποια χρήματα; Δεν είναι και τόσο σίγουροι για την επιλογή του ενδύματος που επιλέξανε; Δεν εισπράττουν την προσδοκώμενη χαρά που θα έπρεπε να νιώθουν; Ή μήπως το σύνθημα "καταναλώστε όσο προλάβετε" των Βελούδινων Χειρουργών της Συνείδησης, είναι μια εντυπωσιακά ενορχηστρωμένη εξαπάτηση που κρύβει τη σκόνη κάτω απ' το χαλάκι και ετοιμάζεται να υποδεχτεί  με υποτιθέμενη ευγένεια επισκέπτες όλων των διανοητικών (δυστυχώς) φασμάτων;  

Ρεπλίκες και απομιμήσεις παντού, οι στόχοι και τα όνειρα προσδιορισμένα εκ προοιμίου και όλα δείχνουν τόσο αβάσταχτα φυσιολογικά...