Του
λέμε: «Στάσου λίγο ρε παιδί μου να πάρουμε μια ανάσα».
«Βιάζομαι
βιάζομαι» απαντά αυτός.
Κι
εμείς μη μπορώντας αλλιώς,
γαντζωνόμαστε
τελευταία στιγμή από ένα σκοινί που κρέμεται απ’ το άρμα του.
Όμως αυτός συνεχίζει απτόητος...
...τον ξέφρενο καλπασμό του.
Aδιαφορώντας
για το καταπονημένο μας κορμί.
Που σέρνεται, γδέρνεται, ματώνει…
Χμμ...πολύ κωλόπαιδο ο Χρόνος τελικά!
-
Άρχισες πάλι τα ίδια;
-
Δεν είπα και τίποτα.
-
Ε, πώς δεν είπες. Είπες. Για το χρόνο
που περνάει και μας τραυματίζει.
-
Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό.
-
Συμφωνώ αλλά πολύ… αλμυρά δεν τα
περιγράφεις;
-
Όσο γι αυτό, υπάρχει εξήγηση.
-
Για πες.
-
Ε, να δεν έχω ξεπλυθεί ακόμη απ’ τ’
αλάτια του καλοκαιριού.
-
Και συ;
-
Κι εγώ.
-
Και τώρα;
-
Ε, τώρα τα κεφάλια μέσα, μαζευόμαστε
λιγάκι.
-
Και γιατί παρακαλώ;
-
Έτσι δεν πρέπει;
-
Που να ξέρω. Τι δηλαδή, σπίτι, μαμ κακά
και νάνι;
-
Μαμ καλά και νάνι προτείνω εγώ.
-
Όχι δε λέω αυτό. Καμιά αντίδραση τίποτα;
Καμία αντίσταση;
-
Η μόνη σοβαρή μορφή αντίδρασης που μπορώ
να σκεφτώ
είναι να νη μη παίρνεις τίποτε και κανέναν στα σοβαρά.
-
Όλα είναι γελοία;
-
Μια συμπτωματική φαρσόπιτα πες καλύτερα
με μπόλικη κρούστα τραγικότητας.
-
Άστα αυτά τα φιλοσοφοκυνικά. Πες
μου, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
-
Ζούμε σ’ έναν κολασμένο παράδεισο.
Σαν
να σαι σε μια βίλα που μόλις την έχουν διαρρήξει.
Σα να χουν βιάσει το κορίτσι
που αγαπάς.
Σα να τρως ένα χαλασμένο μήλο.
-
Σα να λες μαλακίες.
-
Μπορεί. Πάντως είμαστε καλά και δεν το
ξέρουμε.
Δεν το εκμεταλευόμαστε σωστά.
Δεν το απολαμβάνουμε.
Ο πλανήτης που
ζούμε έχει όλα τα πλούτη του Μαμωνά.
Μπορεί να τους ταΐσει όλους.
Να χουν όλοι
υγεία, παιδεία, δικαιώματα κτλ.
Αυτά δεν είναι αριστερές πομφόλυγες.
Είναι η
αλήθεια.
Μην ακούς τις μπούρδες «ότι γίναμε πολλοί» κτλ.
Έχουμε ένα θέμα στη
μοιρασιά.
Εκεί είναι όλο το παιχνίδι.
Εγώ θέλω εννιά χάμπουργκερ, εσύ βολέψου
με το κέρατο της αγελάδας
(απ' την οποία βγήκε ο κιμάς και ύστερα το μπιφτέκι)
και τρίψτο
έντονα για να σου φέρει γούρι.
Άσε τα χω πάρει άσχημα τώρα.
Τι θέλω και στα
λέω...
Δες τι θα γίνει στις 25 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες.
-
Τι θα γίνει;
-
Καλά δεν ξέρεις;
-
Δεν άκουσα τίποτα.
-
Ε που ν’ ακούσεις αφού τα media
είναι
κι αυτά μέρος του συστήματος.
Σου παίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς τη συναυλία της
Lady
Gaga.
-
Λέιντι Γκαγκά είναι αυτή.
-
Τουλάχιστον να ήταν και λίγο όμορφη.
Πώς
θαμπώνεται με αυτό το ατάλαντο εξάμβλωμα τόσος κόσμος;
-
Θέαμα. Προσφέρει θέαμα!
-
Και τον άρτον ποιος θα μας τον
προσφέρει;
Ουφ! Τελος πάντων άκου να δεις τι παίζεται τώρα στις Βρυξέλλες στις
25 Σεπτέμβρη.
-
Ώτα διάπλατα.
-
Την Πέμπτη που μας έρχεται, στις
Βρυξέλλες,
γίνεται μια συνάντηση κορυφής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Καναδά
για να επικυρώσουν μια οικονομική και εμπορική συμφωνία
που θα δεσμεύει όλα τα
κράτη μέλη της Ε.Ε..
Η συμφωνία αυτή λέγεται CETA
(Comprehensive Economic And
Trade Agreement).
Το εξωπραγματικό ξέρεις ποιο είναι;
-
Για πες;
-
Ότι αυτή η συμφωνία θα υπερτερεί της εθνικής
νομοθεσίας!
-
Τι λες τώρα;
-
Αυτό που ακούς. Δηλαδή αν αυτή η
Καναδική εταιρία
θελήσει να ιδιωτικοποιήσει την υγεία για παράδειγμα,
και έρθει
ο Τσίπρας αργότερα και σου πει:
«τι βλακείες είναι όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω εγώ
από τέτοια,
δεν την αποδέχομαι αυτή τη
συμφωνία»,
η Ελλάδα πάραυτα υποχρεούται να πληρώσει ρήτρα στον Καναδά.
-
Απίστευτο.
-
Κι όμως ευρωπαϊκό! Καλώς ήρθες στο
μέλλον.
Στο ζοφερό μέλλον. Σε λίγο καιρό όλα θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί.
Η υγεία,
η παιδεία, οι υπηρεσίες ύδρευσης, τα πάντα.
Η Ελλαδίτσα θα γεμίσει κολέγια και
ιδιωτικές κλινικές.
Κι όποιος δεν έχει φράγκα τον τρώει η μαρμάγκα.
Και φυσικά
αυτή η περίφημη Ceta
προεκτείνεται
και στον ορυκτό πλούτο των κρατών.
-
Τι λες χρυσό μου;
-
Όπως τα λέω είναι. Κι από δω και πέρα
οποιαδήποτε απόφαση παίρνεται από κάποιο κράτος της Ε.Ε.
η Ceta αν
δεν γουστάρει το νόμο θα ζητά την κατάργηση του.
Και αρμόδιο για την επίλυση
αυτής της διαφωνίας
δεν θα είναι βέβαια το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
αλλά μια
εξωθεσμική ειδική επιτροπή διαιτητών.
Δηλαδή μια τρομοκρατική ομάδα δικηγόρων.
-
Πολύ ωραία.
-
Τέλεια δεν είναι;
-
Και συ μου λες να μην παίρνουμε τίποτα
στα σοβαρά;
-
Στο λέω κι αυτό.
-
Να μην αντιδράσουμε;
-
Βεβαίως. Πήγαινε βρες τον Μπαρόζο (κάτι
έχει τσιγαρίσει κι αυτός στο γεύμα)
και τράβηξέ του το αφτί,
αν θες βάλτον και τιμωρία για μισή ώρα να καθίσει κουτσό.
-
Έλα πες τι θα κάνουμε;
-
Δεν ξέρω.
-
Τί νιώθεις για όλα αυτά;
-
Αηδία σίγουρα.
-
Τίποτε άλλο;
-
Ένα σχετικά κοντρολαρισμένο άγχος για
όσους απροετοίμαστους
βγουν ξαφνικά και άγαρμπα απ’ τον
ξέγνοιαστο παιδότοπό τους!
