Το ψι και το χι μας κάνουν ψυχή

Κάθε φορά που νομίζω ότι ανακαλύπτω κάτι, πανηγυρίζω.
Νιώθω σα λόγιος κονκισταδόρος.
Θα σου πω το (για μένα) καινούριο.
H ζωή θέλει μέθοδο!
Με τη μέθοδο ξορκίζεις την ευκόλως ειπείν, γκίνια.

Η τύχη ειναι μια έννοια σχετική.
Αν κάνεις δέκα σερί λανθασμένες επιλογές
και ύστερα έλθουν οι καταστροφές,
είναι αυθάδες και γκρινιάρικο να μιλάς για γκαντεμιά.
Δεν υπάρχει τύχη ή ατυχία!
Υπάρχει μεθοδικότητα και σωστή εστίαση.
Στόχος και προγραμματισμός.

Κοίτα, δε μ' αρέσουν αυτές οι λέξεις.
Τώρα τελευταία ειδικά που μελετάω
την ασυμβίβαστη σκέψη προήγουμενων δεκαετιών,
σκέψεις δηλαδή γύρω από τη ματαιότητα του επιχειρείν,
προσήλωση στον έρωτα και το ηφαιστειακό του βάρος,
ίσως και να αποποιούμαι της γονιδιακής μου αποστολής,
εκστομίζοντας τέτοιες παλιοκουβέντες, περί στόχων και προγραμματισμού.

Αλλά παρεμπιπτόντως, ποια είναι η γονιδιακή μου αποστολή;
Θα θελα να είναι ένα ηλεκτρισμένο άγγιγμα
σε αμύητη άπιστη που κλώθει ιδέες αγνές κατα τ' άλλα.
Θα θελα να είναι μια παυσίπονη παιχνιδιάρικη φράση
σε παιδι που δακρύζει, επειδή δεν έχει μάθει ακόμα να γελά.
Θα θελα...

Αν όμως εσύ μπερδεύεσαι μ' αυτά,
και τη συναισθηματική λοταρία την έχεις χεσμένη
και δε σου άρεσαν ποτέ τα γαλάζια ελάφια
που έτρεχαν στα μάτια του Παύλου, του "πρίγκιπα",
κι αν ποτέ δε σε άγγιξε ο Νικόλας που έλεγε:
"πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ,
μοναχά για σένα κάνω τον χαζό",
κι αν δεν βρήκες κάτι συναρπαστικό στη φράση της Γώγου:
"ο ουρανός πώς τρυπιέται στα καλώδια",
τότε φίλε μου είσαι πολύ καλά,
δεν έχεις ζιζάνια στην καρδιά,
ούτε ανησυχώ ότι θα χαθείς
στο σκοτεινό σπήλαιο των αρχέγονων ενστίκτων σου.

(Το περιθώριο είναι δύσκολο και έχει αγωνία σπαρακτική,
αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, κάποτε θα μιλήσουμε γι' αυτό.)

Η συμβουλή μου, είναι η μεθοδικότητα, που λέγαμε πριν.
- Δε με ενδιαφέρουν οι συμβουλές.
- Θες να βγείς απ' την τάξη;
- Θέλω ένα ενδιαφέρον blog, δε μ' αρέσουν οι διδαχές.
- Μην το βλέπεις έτσι, το καλό σου θέλω.
- Είσαι ο Πατέρος Τερέζος;
- Δεν είμαι τίποτα. Απλώς να βοηθήσω θέλω λίγo.

Σιροπάκια για τον καθημερινό βήχα προτείνω.
Να φας σωστό πρωινό για να μη σε πονάει το στομάχι.
Φτιάξε καμιά αλχημεία με αλόη.
Άκου και καμια φορά Eloy.
Tο λουτρό σου κάνε το συχνά για να μη λακίζουν οι ανθρώποι.
Να εκπέμπεις ελαφράδα δροσερή κι όχι λεμονατη υπεροχή.
Να κρατάς και καμία καβάντζα και στα μπακ να χεις τον Άντζα.
Και τα φράγκα και τα λόγια κράτα τα μεσ' στα υπόγεια.

Habemus ataka!
Άτυχος ο πολύ συναισθηματικός.
Άτυχος ο ρομαντικός.
Άτυχος κι ο πολύ αριστερός.
Καταλήγει αριστερητικός.
Τυχερος, μάλλον, ο συντηρητικός.

Λοιπόν, η τύχη είναι μια εξίσωση.
Το ψι και το χι
μας κάνουν ψυχη,
που ακροβατεί σε ζωή,
πνιγηρά λογική,
αφελώς ροζουλί,
χαρωπά μακρουλή.

Η κατακλείδα:
Τα μαθηματικά μυαλά θα προχωρήσουν.
Για τους υπόλοιπους, φοβάμαι...
αλλά ταυτόχρονα τους γουστάρω!

Η εξέγερση των αισθήσεων

- Είναι πολύ όμορφη, είπε το Μάτι.

- Δε λέει καλά το σίγμα, είπε το Αυτί.

- Κοιμάται σαν πριγκίπισσα, είπε το Μάτι.

- Ροχαλίζει αδιάκοπα, είπε το Αυτί.

- Μου μυρίζει καυγάς, είπε η Μύτη.

- Η ζωή της είναι πικρή σαν δάκρυα δράκοντα, είπε η Γλώσσα.

- Χορεύει σαν αερικό, είπε το Χέρι.


- Τα ξέρει όλα, είπε η Διαίσθηση.  Το νιωθει ότι τα αισθητήρια όργανά της, ανεξαρτοποιήθηκαν.  Τί σόι παιχνίδια είναι αυτά που παίζετε; 


- Παραμένει πάντως πολύ όμορφη, είπε το Μάτι.

- Όταν κάνει έρωτα, κλαίει, είπε το Αυτί.

- Καμιά φορά, είναι αρκετό να κάθεσαι μόνο να την κοιτάζεις, είπε το Ματι.

- Η καρδιά της, ακούγεται σαν τύμπανο πολέμου, είπε το Αυτί.

- Τα οιστρογόνα της, ψεκάζουν την επιθυμία της, είπε η Μύτη.

- Κάθε φορά που θυμώνει, με βγάζει βόλτα, είπε η Γλώσσα.

- Με το δάχτυλό της, δείχνει προς τη σωστή κατέυθυνση, είπε το Χέρι.


-  Δεν φοβάται, γιατί κρατάει σίγουρο όπλο, είπε η Διαίσθηση.

- Και ποιο είναι αυτό; ρώτησαν ταυτόχρονα, το Μάτι, το Αυτί, η Μύτη, η Γλώσσα και το Χέρι 


- Βρε ανόητοι μικροί κουτσομπόληδες, όταν φτάνω σε οργασμό, βλέπω τα πάντα χωρις μάτια, ακούω μονάχα την επιθυμία μου, τα αρώματα δεν τα μυρίζω, γίνομαι εγώ άρωμα, η γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα, και τα χέρια μου παραλύουν σαν φτερά πληγωμένης χελιδόνας που ξεψυχά, είπε Εκείνη. Νομίζατε ότι θα με τρομάζατε;

Μετά απ' αυτό, όλα τα αισθητήρια όργανα, ντροπιασμένα, επέστρεψαν στο σωματικό εργοστάσιό τους. Άρχισαν ξανά να αισθάνονται -και με υπερωριες - για εκείνη χωρίς να αυθαδιάζουν.

Το Μάτι έγινε διευθυντής και η ιστορία της εξεγερσης σβήστηκε με άψογο χειρουργικό τρόπο από τη Μνήμη.