Μακάριοι οι πλούσιοι τω έρωτα

"Έλα πάρε με, μεσ΄ στο βυθό σου να βρεθώ, ν' αγαπηθώ να λυτρωθώ"!
Τί  ωραία και συναισθηματικά το περιγράφει ο Χαρούλης, σ' αυτό το υπέροχο τραγούδι.
Ο άνθρωπος θέλει ν΄ αγαπηθεί για να λυτρωθεί.
Είναι προορισμένος για ν' αγαπιέται και να λυτρώνεται.
Σαν προαιώνιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιβίωσης.

Αλλιώς η ζωή δεν παλεύεται.
Σε σώζει αν αγαπάς κι αν αγαπιέσαι.

"Δώσε στα όνειρα φτερά", λέει το τραγούδι.
Πώς όμως να δώσεις φτερά στα όνειρα
αν δεν έχεις δίπλα σου το παρεάκι σου;
Πώς ν' αντέξεις τον κέρινο υπάλληλο της τράπεζας
όταν προσέχει τα στοιχεία σου στον υπολογιστή
και σε κοιτάζει σα να έχεις κάνει ζαβολιά;
Πώς να κατορθώσεις να μείνεις ψύχραιμος
στην βαλσαμωμένη απάθεια της ταμίας στο σουπερ μάρκετ
να σε βοηθήσει λίγο να βάλεις στις σακούλες
τα απολύτως απαραίτητα ψώνια σου
τη στιγμή που ο επόμενος πελάτης πίσω σου
έχει αρχίσει να βήχει,
μπορεί και να φτύνει...;

Πώς;

Πέσ μου το πώς.
Κι εγώ θα σου πω το πες.
Πες πως κατάλαβες τι λέω.

Α, να σου πω τώρα μιας και μιλάμε γι' αυτό το τραγούδι.
Το "πάρε με", του Χαρούλη..
Ρε συ τί εξαίσια μουσική είν αυτή!
Μιχάλης Νικολούδης, λέει.
Δεν τον ξέρω τον κύριο
πάντως ντελικάτα και αγαπησιάρικα μελοποιεί!
Θα ναι ύβρις να πω "σχεδόν χατζιδακικά";

Λοιπόν, επειδή μάλλον σε μπέρδεψα
θα σου πω τα εξής:
Καταρχήν επειδή φαίνεσαι έξυπνο παιδί
θα χεις ήδη καταλάβει
πως το συγκεκριμένο blog
δεν διεκδικεί δάφνες ορθολογισμού
Συχνά πυκνά χάνω τον προορισμό μου
το αρχικό τσαφ μιας ιδέας
και αναλίσκομαι σε φαύλες ίσως αναλύσεις
γύρω απ' τις παρενέργειες αυτής της ιδέας
όταν ερμηνεύεται ως θεραπευτική αγωγή.

Σήμερα όμως το θέμα μας
δεν είναι ούτε συχνό ούτε πυκνό.
Είναι σπάνιο και αραιό.
Το θέμα μας είναι ο έρωτας.
Στις μέρες μας
ο κόσμος έχει ξεχάσει πόσο σημαντικός είναι.
Πόση ανάγκη τον έχει.
Μακάριοι οι πλούσιοι τω έρωτα!

Είναι άτρωτοι οι ερωτευμένοι!
Δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά.
Δεν έχουν το Θεό τους.
Η τον έχουν καμιά φορά σα μάρτυρα
όταν ορκίζονται αιώνια πίστη.
Σίγουρα όμως είναι πιο δυνατοί.
Είναι ομάδα.
Οι ερωτευμένοι είναι μια νόμιμη συμμορία.
Μια φινετσάτη μαφία.
Ένας ρομαντικός συνασπισμός.
Είναι τέσσερα μάτια.

Ρε είναι μαγκιά και χρήσιμο
να χεις παρέα.
Κι ας μη σου βγαίνει πάντα.
Η καρδιά σου ανοιχτούς πόρους έχει.
Αλλά δεν είναι άπορη.
Πλούσια είναι από συναίσθημα αποταμιευμένο.

Θέλει κάπως η αγάπη να την αποφασίσεις και λίγο.
Η αγάπη είναι απόφαση.
Αποφασίζεις να δεις τον κόσμο με αγάπη.
Τη ζωή.
Και τότε εμφανίζεται.
Ο έρωτας.
Η αγάπη.

Φυσικά και ωραία.

Το τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη "Πάρε με"
(στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός, μουσική: Μιχάλης Νικολούδης)
μου υπενθύμισε
και μου τόνισε
αυτή τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου
ν' αγαπάει
και ν' αγαπιέται!

Φτου και βγαίνω

Γύρω απ' το τζάκι δύο νέοι σιγοκαίγονται.
Τα φλογισμένα πρόσωπά τους, δείχνουν όμορφα και υγιή.
Τα ξύλα που θυσιάζονται, δεν αποποιούνται του ρόλου τους.
Η ρακή κάνει υπέροχη τσουλήθρα στους διψασμένους φάρυγγες.
Τα γελάκια σκάνε σαν δυναμιτάκια και τσιρτσιρίζουν στη φωτιά.
Η φυσαρμόνικα αντιστέκεται όταν προσπαθούν να τη φυσήξουν αρμονικά.
Στο πάτωμα η άσπρη φλοκάτη θέλει να πει κάτι.

Καπνός, σαν θυμωμένο φάντασμα, βγαίνει ξαφνικά μέσα απ' την καμινάδα!

Ο βήχας κι ο έρωτας απόψε δε θα κρυφτούν...

Γλυκό νανούρισμα σε στοιχειωμένο σπίτι...

Ο εφιάλτης της λευκής σελίδας.
Να βρεις λέξεις να τη γεμίσεις.
Για ν' αδειάσεις.
Τα απόβλητα του νου.
Και όχι μόνο.
Να βγάλεις όλα όσα δεν μπορείς πια να κρατάς μέσα σου.
Να κάνεις λίγο χώρο στα όνειρά σου.
Για να μη νιώθεις στενάχωρα.
Αίσθηση μινιμαλισμού στο δωμάτιο του μυαλού.
Ένας ωραίος πίνακας εκεί, με το μοναχικό δεντράκι στην άκρη της θάλασσας.
Μια φωτογραφία με τα φιλαράκια, στον τοίχο.
Το ασθμαίνον τραντζιστοράκι στο πάτωμα.
Και το μικρό καθρεφτάκι που είχες παιδί, κάπου λίγο πιο πέρα.
Αρκετά είναι αυτά.
Δεν χρειάζεται άλλον διάκοσμο ο νους.
Ούτε κουρτίνες, ούτε βαριά έπιπλα, μήτε υπερβολές στα χρώματα.
Όλα όσα νομίζεις ότι λείπουν, βρίσκονται εκεί έξω.

Εκεί έξω που φοβάσαι να πας.
Γιατί ο στενός χώρος που δημιούργησες μέσα σου...
σε δυσκολεύει να δεις τον κόσμο με "ευρύχωρη" ματιά.
Να διακρίνεις μέσα απ' τα σύννεφα ένα κομμάτι γαλάζιου.
Ν' αφήσεις ένα δάκρυ να κυλήσει όταν αντικρίσεις έναν καρπό
...να ξεπροβάλλει σχεδόν μέσα από το τσιμέντο!
Να αντιληφθείς ότι ανήφορος και κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος.
Να διαπιστώσεις ότι το συναίσθημα που βγάζεις,
και ο τρόπος που κοιτάζεις τους ανθρώπους
...μοιάζει περίπου με το σκουός!
Ότι βγάζεις, ότι δείχνεις, ότι εκτοξεύεις, σου επιστρέφεται.
Το μπούμεραγκ του έρωτα είναι ένα εξαίσιο θαύμα!
Αρκεί να είσαι σε ετοιμότητα για να μη σου ρθει στο κεφάλι!

Σου φαίνονται πολύ ηθικοπλαστικά όλα αυτά;
Πούδρα για όσους συγκαίονται απ' τους πόθους τους;
Ελπιδοφόρο ζαχαρωτό σε πικραμένο χειλάκι;
Μαριναρισμένη προσευχή με γεμιστή (επιλεκτική) αλήθεια,
για αμετανόητους άπιστους;
Το χρυσωμένο χάπι της λήθης;
Γλυκό νανούρισμα σε στοιχειωμένο σπίτι;

Πες μου, μήπως θέλεις ν' αλλάξω τόνο;
Να χρησιμοποιήσω δρεπανοφόρα δασεία
και παγερή σαν ταφόπλακα περισπωμένη;
Να κλέψω την Κική Δημουλά και να γράψω:
 "Διατίθεται απόγνωσις εις άριστην κατάστασιν 
και ευρύχωρον αδιέξοδον σε τιμή ευκαιρίας";
Να σου περιγράψω τα χίλια μου τεράτινα πρόσωπα θέλεις;
Να σου πω για τους άστεγους, τα χρέη, την αβεβαιότητα,
τις αυτοκτονίες, την ανεργία, τους αναστεναγμούς,
τους πολέμους, τις αρρώστιες, τους θανάτους, την απελπισία...
Εν καιρώ θα μιλήσω και γι' αυτά.
Όταν όμως θα έχω να προτείνω κάτι.
Αλλά είδες, μόνο και μόνο που τα ανέφερα αυτά τα δεινά,
έτσι ως λέξεις,
χωρίς να επεκταθώ,
σα να κατσούφιασες μου φαίνεται.

Στόχος μου δεν είναι αυτός.
Δεν θέλω να σε κάνω κατηφή.
Δε μ' αρέσει να σαι ο Θλιμμένος Μπούφος!
Θα μου άρεσε να σε βλέπω ως Λοχαγό Μαρκ που κατατροπώνει τους Άγγλους.
Ή να σε δω ως Μπέτυ, με κείνο το ωραίο φουστανάκι της.
Αλήθεια διάβαζες "ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ", όταν ήσουν παιδί;
Όχι;
Κακώς.
Μπορεί και καλώς.
Εγώ διάβαζα "περιπέτεια", εσύ  μπορεί να τη ζούσες.
Πάντως τώρα θέλω ν' ασχοληθώ με την ψυχολογία.
Τη δική μου και τη δική σου.
Αν δεν τη ρυθμίσουμε κάπως,
τη ρημάδα
την πλανεύτρα
την πεισματάρα
την εγωίστρια
τη σκοτεινή
τη ζουρλή
την ανεμική
την εκστασιασμένη χορεύτρια
την αλλόκοτη
τη φαντασμένη
την ευαίσθητη
τη φαιδρή
την εύθραυστη
τη χειμαρρώδη
τη ζαλισμένη
την ακατανόητη
την βαριά κι ασήκωτη
δε γίνεται τίποτα.

Αν δεν τη δούμε λίγο αλλιώς,
δεν μπορούμε να προσδοκούμε πολλά πράγματα.
Γιατί από κει ξεκινάει το ταξίδι!
Απ' τις σωστές αναπνοές.
Από μια ευγνωμοσύνη που χρειάζεται καμιά φορά να δείχνουμε...
στο δώρο της ζωής που μας προσφέρθηκε.
Και από δυο φτηνά εισιτήρια!

Α, μιας και τα λέμε τώρα, να σου πω και κάτι ακόμη.
Σταμάτα να αναζητάς διαρκώς την ιδανική κατάσταση.
Όσο για τον στίχο από το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου:
"Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σα μικρό παιδί",
σε καταλαβαίνω.
Αλλά δεν ξέρω αν επειδή σε καταλαβαίνω, σε αγαπάω.
Ή επειδή σε αγαπάω, σε καταλαβαίνω.
Ξέρω μονάχα ότι θα συνεχίσω να σου κάνω παρέα.
Με όσο πιο ακίνδυνες λέξεις μπορώ.