Γλυκό νανούρισμα σε στοιχειωμένο σπίτι...

Ο εφιάλτης της λευκής σελίδας.
Να βρεις λέξεις να τη γεμίσεις.
Για ν' αδειάσεις.
Τα απόβλητα του νου.
Και όχι μόνο.
Να βγάλεις όλα όσα δεν μπορείς πια να κρατάς μέσα σου.
Να κάνεις λίγο χώρο στα όνειρά σου.
Για να μη νιώθεις στενάχωρα.
Αίσθηση μινιμαλισμού στο δωμάτιο του μυαλού.
Ένας ωραίος πίνακας εκεί, με το μοναχικό δεντράκι στην άκρη της θάλασσας.
Μια φωτογραφία με τα φιλαράκια, στον τοίχο.
Το ασθμαίνον τραντζιστοράκι στο πάτωμα.
Και το μικρό καθρεφτάκι που είχες παιδί, κάπου λίγο πιο πέρα.
Αρκετά είναι αυτά.
Δεν χρειάζεται άλλον διάκοσμο ο νους.
Ούτε κουρτίνες, ούτε βαριά έπιπλα, μήτε υπερβολές στα χρώματα.
Όλα όσα νομίζεις ότι λείπουν, βρίσκονται εκεί έξω.

Εκεί έξω που φοβάσαι να πας.
Γιατί ο στενός χώρος που δημιούργησες μέσα σου...
σε δυσκολεύει να δεις τον κόσμο με "ευρύχωρη" ματιά.
Να διακρίνεις μέσα απ' τα σύννεφα ένα κομμάτι γαλάζιου.
Ν' αφήσεις ένα δάκρυ να κυλήσει όταν αντικρίσεις έναν καρπό
...να ξεπροβάλλει σχεδόν μέσα από το τσιμέντο!
Να αντιληφθείς ότι ανήφορος και κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος.
Να διαπιστώσεις ότι το συναίσθημα που βγάζεις,
και ο τρόπος που κοιτάζεις τους ανθρώπους
...μοιάζει περίπου με το σκουός!
Ότι βγάζεις, ότι δείχνεις, ότι εκτοξεύεις, σου επιστρέφεται.
Το μπούμεραγκ του έρωτα είναι ένα εξαίσιο θαύμα!
Αρκεί να είσαι σε ετοιμότητα για να μη σου ρθει στο κεφάλι!

Σου φαίνονται πολύ ηθικοπλαστικά όλα αυτά;
Πούδρα για όσους συγκαίονται απ' τους πόθους τους;
Ελπιδοφόρο ζαχαρωτό σε πικραμένο χειλάκι;
Μαριναρισμένη προσευχή με γεμιστή (επιλεκτική) αλήθεια,
για αμετανόητους άπιστους;
Το χρυσωμένο χάπι της λήθης;
Γλυκό νανούρισμα σε στοιχειωμένο σπίτι;

Πες μου, μήπως θέλεις ν' αλλάξω τόνο;
Να χρησιμοποιήσω δρεπανοφόρα δασεία
και παγερή σαν ταφόπλακα περισπωμένη;
Να κλέψω την Κική Δημουλά και να γράψω:
 "Διατίθεται απόγνωσις εις άριστην κατάστασιν 
και ευρύχωρον αδιέξοδον σε τιμή ευκαιρίας";
Να σου περιγράψω τα χίλια μου τεράτινα πρόσωπα θέλεις;
Να σου πω για τους άστεγους, τα χρέη, την αβεβαιότητα,
τις αυτοκτονίες, την ανεργία, τους αναστεναγμούς,
τους πολέμους, τις αρρώστιες, τους θανάτους, την απελπισία...
Εν καιρώ θα μιλήσω και γι' αυτά.
Όταν όμως θα έχω να προτείνω κάτι.
Αλλά είδες, μόνο και μόνο που τα ανέφερα αυτά τα δεινά,
έτσι ως λέξεις,
χωρίς να επεκταθώ,
σα να κατσούφιασες μου φαίνεται.

Στόχος μου δεν είναι αυτός.
Δεν θέλω να σε κάνω κατηφή.
Δε μ' αρέσει να σαι ο Θλιμμένος Μπούφος!
Θα μου άρεσε να σε βλέπω ως Λοχαγό Μαρκ που κατατροπώνει τους Άγγλους.
Ή να σε δω ως Μπέτυ, με κείνο το ωραίο φουστανάκι της.
Αλήθεια διάβαζες "ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ", όταν ήσουν παιδί;
Όχι;
Κακώς.
Μπορεί και καλώς.
Εγώ διάβαζα "περιπέτεια", εσύ  μπορεί να τη ζούσες.
Πάντως τώρα θέλω ν' ασχοληθώ με την ψυχολογία.
Τη δική μου και τη δική σου.
Αν δεν τη ρυθμίσουμε κάπως,
τη ρημάδα
την πλανεύτρα
την πεισματάρα
την εγωίστρια
τη σκοτεινή
τη ζουρλή
την ανεμική
την εκστασιασμένη χορεύτρια
την αλλόκοτη
τη φαντασμένη
την ευαίσθητη
τη φαιδρή
την εύθραυστη
τη χειμαρρώδη
τη ζαλισμένη
την ακατανόητη
την βαριά κι ασήκωτη
δε γίνεται τίποτα.

Αν δεν τη δούμε λίγο αλλιώς,
δεν μπορούμε να προσδοκούμε πολλά πράγματα.
Γιατί από κει ξεκινάει το ταξίδι!
Απ' τις σωστές αναπνοές.
Από μια ευγνωμοσύνη που χρειάζεται καμιά φορά να δείχνουμε...
στο δώρο της ζωής που μας προσφέρθηκε.
Και από δυο φτηνά εισιτήρια!

Α, μιας και τα λέμε τώρα, να σου πω και κάτι ακόμη.
Σταμάτα να αναζητάς διαρκώς την ιδανική κατάσταση.
Όσο για τον στίχο από το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου:
"Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σα μικρό παιδί",
σε καταλαβαίνω.
Αλλά δεν ξέρω αν επειδή σε καταλαβαίνω, σε αγαπάω.
Ή επειδή σε αγαπάω, σε καταλαβαίνω.
Ξέρω μονάχα ότι θα συνεχίσω να σου κάνω παρέα.
Με όσο πιο ακίνδυνες λέξεις μπορώ.