Παράλληλοι μονόλογοι

Για να λιώσει ο πάγος ανάμεσα στους ανθρώπους...
ο Οccasio παρέτεινε την καλοκαιρία.
Να μην είναι μονάχα τα δέντρα γυμνά από φύλλα.
Να μαστε και μεις γυμνοί από ρούχα...
να πυρονώμαστε στις αχτίδες του ήλιου...
να ριγούμε στις ανάσες του ανέμου...

Να χαλαρώσουμε λίγο μήπως και καταφέρουμε να συναντηθούμε.
Να συζητήσουμε ρε παιδί μου.
Με την πραγματική όμως έννοια της λέξης "συζήτηση".
Την από κοινού αναζήτηση, δηλαδή.
Πόσο αδιάφοροι και άνοστοι είναι οι "παράλληλοι μονόλογοι" των ανθρώπων...

- Έλα άστα αυτά τώρα...πάμε για μπάνιο;

Επιμύθιο:
"The fish doesn't think, because the fish knows everything".

Ιντιφαντασία

Να μπω μια μέρα σ' ένα σαλούν και να παραγγείλω ένα ουίσκι.
Μη με ρωτάς, τί μάρκα, απλό ή σπέσιαλ και τα ρέστα.
Βάλε να πιω ένα ουίσκι και άσε τις διευκρινίσεις.

Να πάω σ'ενα μαγαζί και να ζητήσω καπνό ν' αγοράσω.
Τί είναι το σκληρό, το μαλακό, τα άφιλτρα και οι παραπανίσιες ιστορίες;
Κόψε μου ρε λίγο καπνό να το χώσω στο σακούλι να περάσω κάμποσες μέρες.

Να χω ένα κορίτσι να μ' αγαπά και να ναι λίγο μαγκάκι.
Ξανθιά, μελαχρινή, χάλκινη, χρυσή, πλατινέ, τί με νοιάζουν αυτές οι αποχρώσεις;
Ένα καλό κορίτσι με ντελικάτες επιθυμίες, τα υπόλοιπα αυτάρεσκες ασπιρίνες είναι.

Να βρω ένα φιλαράκι που να μη χαμπαριάζει.
Όχι λυκοφιλίες ούτε να συφιλιάζομαι, όμορφα πράγματα ζητώ.
Φιλαράκι που να γίνεται εν δυνάμει και τζίνι..

Να συναντήσω κάποιον και να μου εξηγήσει συγκροτημένα και δομημένα από τι απειλούμαι τελικά.
Χωρίς ψυχρά αρχικά, σαρκοβόρες τρόικες, ιλιγγιώδεις αριθμούς και λοιπά στενάχωρα δυσνόητα σανσκριτικά.
Να μου τα πει ένας απλά, ντόμπρα, σταράτα, κρυστάλλινα, να πάρω πρέφα τί παίζει και γιατί εμάς δε μας παίζει.

Να βρω ξανά τη φαντασία μου.
Κρύφτηκε η άτιμη σε παλιά θυελλώδη γραφτά, χύθηκε η απρόσεχτη σε μακό ιδρωμένα φανελάκια...
Ένα γερό ταρακούνημα χρειάζομαι, μια σεισμική Ιντιφαντασία!

Και μετά να χτυπήσω αν είναι την πόρτα στο μέλλον:
- Τοκ τοκ.
- Ποιος είναι;
- Είμαι μια παλιά σκερτσόζα σκέψη.
- Και τί ζητάς στο μέλλον;
- Θέλω να νοικιάσω ένα δωμάτιο. 
- Βεβαίως. Σου έχω ένα χλιδάτο δωμάτιο με θέα τα Μνημονικά Παλάτια και σε προσιτή τιμή μάλιστα. Θα πρέπει όμως να πληρώσεις πρώτα μια προκαταβολή.
- Σύμφωνοι. Πόσα είναι;
- Θα μου δώσεις ένα παιδικό όνειρο κι ένα νεανικό καπρίτσιο.
- Το νεανικό καπρίτσιο να στο δώσω αλλά... γίνεται το παιδικό όνειρο να στο χρωστάω;
- Μου βάζεις δύσκολα τώρα. Ξέρεις πόσα παιδικά όνειρα μου χρωστάνε;
- Ναι αλλά κι αυτά χρωστάνε σε μας μερικές εξηγήσεις...
- Δηλαδή;
- Ε να, δε νομίζεις ότι κάπως έχουν αργήσει να εκπληρωθούν;
- Εμένα μ' ενδιαφέρει ότι πληρώνεται και όχι ότι δεν εκπληρώνεται...Λοιπόν; θα το νοικιάσεις το δωμάτιο στο μέλλον τελικά;
- Άστο, άστο. Άλλαξα γνώμη.
Θα προτιμήσω το παρόν που είναι πιο οικονομικό...
...και δε με φοβίζει και τόσο!

Το παιδικό σημάδι

Θέλεις να κατορθώσεις να διηγηθείς μια ιστορία κι εσύ.

Έχουν όλοι να πουν μια ιστορία;
Αν έχουν όλοι, θέλεις κι εσύ μία.

Αν δεν αφήσεις και κανα χνάρι για τους επόμενους ιχνηλάτες, τότε τί νόημα έχει;
Μπορεί να μην έχει νόημα ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Όμως επειδή το να μην βρίσκεις νόημα στη ζωή,
είναι κάπως καταθλιπτικό,
θα τη διώξεις αυτή τη σκέψη μακριά.

Άκουσες τί είπα;
Στο θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ότι θέλεις να πεις και συ μια ιστορία.

Όλοι μιλάνε για κινηματογράφο που παίζουν άλλοι.
Μουσική που μελοποίησαν άλλοι.
Μέρη τρομερά που υπάρχουν στον κόσμο και δεν έχουν πάει...
(Μην πέφτεις σ' αυτήν την παγίδα εσύ).
Εσύ μίλησέ μας για τα έργα που ήσουν πρωταγωνιστής και για αυτά που ήσουν κομπάρσος.
Πες μας για το δοξάρι σου πώς χάιδευε τη λύρα.
Λίγα λόγια για το ταξίδι σου στο Νεπάλ...

Έχει νόημα να μιλάς για αυτά που έχεις κάνει.
Γι' αυτά που έχεις συμμετάσχει. 
Παράτα το κους κους για τις ζωές των άλλων.
Πες μας για τη ζωή σου.

(Άσε στην άκρη τη Ζαν ντ' Άρκ
φύλα τα ζα έπιασι νταρκ)!

Δεν μπορείς;
Δε θες;

Τότε δείξε μας τουλάχιστον τον γραφικό σου χαρακτήρα.
Την ίριδα του ματιού σου.
(Όχι την πιτυρίδα του μαλλιού σου)!
Το παιδικό σημάδι σου...

Αν θες να διηγηθείς μια ιστορία...
πες μας για μια ιστορία που είσαι κι εσύ.

(Αν όμως δεν έχεις να διηγηθείς μια ιστορία;
Κανένα πρόβλημα.
Δεν υπάρχει κανένα άγχος..
Πάντα υπάρχει χρόνος.
Χρόνος και τρόπος. 
Θα τα διαβάσεις πιο κάτω στη συνταγή).

Καλό θα ήταν να αποφεύγεις να αποταμιεύεις τόσα πολλά συναισθήματα.
Σπατάλησε ρε παιδί μου και κανένα συναίσθημα... έτσι!
Ας μην είσαι και τόσο σίγουρος. 
Έτσι! γιατί σου βγήκε...

Τότε κάτι μαγικό θα συμβεί.
Και θα διαπιστώσεις με χαρά...
ότι πλέον έχεις κι εσύ μια αληθινή ιστορία να διηγηθείς.

Επιμύθιο:
Τα συναισθήματα είναι μπίλιες που χτυπάνε η μία την άλλη...