Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι δημόσια για την προσωπική μου ζωή.
Όλα έγιναν χθες το βράδυ. Τσακωθήκαμε άσχημα με την κυρία. Όλο μου γυρνάς την πλάτη, έλεγε. Θέλω να μιλήσουμε. Άσε με ήσυχο, αντιδρούσα εγώ, θα τα πούμε το πρωί. Αυτή, είχε πιει πολύ πιο πριν και είχε όρεξη για καυγά. Εγώ είχα στο μυαλό μου ότι έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς και προσπαθούσα να ξεκουραστώ. Έκλεισα το φως και μετά από λίγη ώρα ηρέμησε και κείνη, κούρνιαξε δίπλα μου και δε μίλαγε, μάλλον έκανε πως κοιμόταν...
Γύρω στις 5 και 30 το πρωί, μου επιτέθηκε ξανά. Μια ζωή τα ίδια κάνεις, μου είπε. Μόνο τον εαυτό σου κοιτάς, τις δικές μου ανάγκες ποτέ δεν τις σεβάστηκες. Μα, η σχέση μας είναι καθαρά σαρκική, δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο ανάμεσα μας, είπα εγώ. Τίιι; Πως τολμάς και μιλάς έτσι, ξέσπασε και χύθηκε πάνω μου να με ξεσκίσει. Της έριξα ένα γερό χαστούκι κι έπεσε στο πλάι. Αυτή τη φορά μου επιτέθηκε με περισσότερη λύσσα. Θα σε διαλύσω μου, με απείλησε. Θα μου κλάσεις τ αρχίδια μωρή μαλακισμένη, απάντησα. Παλεύαμε μέσα στο σκοτάδι με μίσος πρωτόγονο σαν η επιβίωση του καθενός να εξαρτάτο από το θάνατο του άλλου. Άνοιξα το φως και την είδα αλαφιασμένη με βλέμμα παρανοϊκό, ότι κάποτε είχε δημιουργήσει σύνδεση, τώρα η ίδια μαγιά γινόταν λάβα επικίνδυνη, έτοιμη να προξενήσει καταστροφή και όλεθρο. Θα σε κομματιάσω και ύστερα θα σου πιω το αίμα άτιμε, ούρλιαξε και έπεσε με όλη της τη δύναμη πάνω μου. Τη χτύπησα με σφοδρότητα και θεώρησα ότι την είχα θέσει προσωρινά εκτός μάχης. Κάθισε στη γωνία αμίλητη και μου φάνηκε σα να περίμενε να της δώσω το τελειωτικό χτύπημα...
Η ώρα είχε πάει 6, σηκώθηκα και ντύθηκα βιαστικά. Της είπα με σοβαρότητα: Θα λείψω για μια μέρα. Όταν γυρίσω, θέλω να έχεις μαζέψει τα πράγματα σου, γιατί αν είσαι ακόμη εδώ, θα δεις και θα νιώσεις τον πραγματικό θυμό μου. Κάτι μουρμούρισε, δεν έδωσα σημασία. Βρόντηξα την πόρτα πίσω μου και πήγα στη δουλειά. Η κυρία κουνουπίνα είχε στη διάθεσή της ένα 24ωρο να σκεφτεί και να αποφασίσει για τη ζωή της!
