Βοήθεια Μπάρμπα-Στρούμφ!

"Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ' το όνειρο και κείθε από τη γη", γράφει ο Καρυωτάκης.
Δύσκολες οι ώρες για την Ελλάδα, για τους Έλληνες.
Κάποιοι βέβαια, ανέκαθεν δύσκολα ήταν.
Τώρα όλοι νιώθουν περίπου το ίδιο.
Φόβο και ανασφάλεια.
Από μία άποψη είναι καλό.
Βρισκόμαστε ξανά όλοι στην ίδια αφετηρία.
Και φοράμε τα ίδια ρούχα.
Παράγουμε τις ίδιες ενδορφίνες.
Χωρίς πομπώδεις χορηγίες και στεροειδή αναβολικά.

Κάπως απομακρυνθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Γίναμε απωθητικά εγωκκεντρικοί.
Αυτιστικά εσωστρεφείς.
Αυτάρεσκα καταναλωτικά τζιτζίκια!
Στο γρανιτένιο παλατάκι μας νιώθαμε μιαν ανήκουστη περηφάνια.
Ω! ναι! Είμαστε και γαμώ τα παιδιά!
Μας αξίζει όλο αυτό!
Μια ατελείωτη σαμπανιζέ καυχησιάρικη γιορτή...
- Και ο διπλανός μας που δυσκολεύεται;
- Ας πρόσεχε, τί φταίω εγώ ρε φίλε για το δράμα του άλλου;
- Έστω να τον καλούσαμε κι αυτόν στο πάρτι, τί λες;
- Α, δεν μπορώ τα κατεβασμένα μούτρα!

Λοιπόν, είναι καιρός να τινάξουμε τη χρυσόσκονη από πάνω μας.
Ίσως μας δίδεται μια ιστορική ευκαιρία ν' αλλάξουμε.
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Να γίνουμε συνάνθρωποι.
Το ομόηχο περιρέον συναίσθημα, μπορεί να μας φιλιώσει.
Να γίνουμε ξανά ομάδα με κοινούς στόχους.
Αν διαθέτουμε βέβαια μια στάλα μυαλό στο κεφάλι μας.
Και έχουμε παραδειγματιστεί από τις εμφύλιες ανοησίες,
του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος.

Εξάλλου, η ζωή δεν είναι μια ρομαντική κομεντί.
Είναι αναμφίβολα ωραία ταινία, αλλά με χιτσκοκικό σασπένς.
Έχει διαρκείς ανατροπές.
Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό.
Επίσης, δεν έχει καθόλου δεδομένο φινάλε.
Γι αυτό όμως είναι και απολαυστική.
Απλώς τώρα, αποχωριζόμαστε το γελαστό λούτρινο αρκουδάκι μας.
Λυγίζουν οι πάλαι ποτέ άκαμπτες βεβαιότητές μας.
Η "γαλάζια λίμνη", μοιάζει με θυμωμένη θάλασσα...

Και ο Δρακουμέλ, αυτή τη φορά σας τσάκωσε αθώα μου Στρουμφάκια!
Αλλά σας παρακαλώ μην κλαίτε.
Κάτι θα σκαρφιστεί ο Μπάρμπα- Στρούμφ!


 

Πολιτίκ τακ

Θερινό βροχοστάσιο.
Αστραπές και βροντές.
Γιατί κλαίει ο Μανιτού;
Ματίτου κάνατε;
Προσευχηθείτε παιδιά.
Θα μείνουμε στο ευρώ;
Θα πάμε στη δραχμή;
Η δραχμή έχει "αχ", έχει  και "μη".
Μήπως να έβρω μια λύση;
Δε χρειάζεται, θα τη βρουν εκείνοι.
Οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί.
Αυτά τα αγγελούδια.
"Μην πείτε στην μάνα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική,
νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο".
Ακριβή κλινική η πολιτική.
Ένα αποστειρωμένο μέρος, όπου χειρουργούνται αξίες και ιδέες.
Πολιτίκ τακ, τικ τακ, τικ τακ...
Τί θόρυβος είναι αυτός; Λες να σκάσει;
Μα δεν πρόκειται για βόμβα βρε κουτό, ένα αθώο ξυπνητήρι είναι!
Καιρός να ξυπνήσουμε ... δε νομίζεις;

Τα εξημερωμένα γεράκια

Ο κόσμος, εκεί έξω, είναι μόνος του, είναι απελπισμένος, φοβισμένος, δεν έχει απάγκιο, αλλά παρ’ αυτά το βλέμμα του σπινθηροβολεί και ψάχνει διακαώς την ευκαιρία που θα του δοθεί, αντλώντας ταυτόχρονα χαρά από τις μικροστιγμές που του προσφέρονται τυχαία στο καθημερινό διάβα του. Αναζητά ένα κομμάτι γαλάζιου στον γκρίζο ουρανό της πόλης. Γελάει ζεστά με τα καμώματα ενός αδέσποτου σκύλου. Ερωτεύεται το ανάλαφρο βήμα του κοριτσιού που μπήκε στο αστικό λεωφορείο και μετά χάθηκε. Παίζει τα τελευταία του 50 λεπτά στο ΚΙΝΟ, ελπίζοντας ότι την άλλη στιγμή όλα θ’ αλλάξουν...

Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να ελπίζουν και να ονειρεύονται, "όταν τριγύρω τους όλοι τα χουν χαμένα"; Ποια δύναμη τους κινεί να εξελίσσονται και παρά την αδύναμη θέση τους και τα δυσοίωνα προγνωστικά, αυτοί να συνεχίζουν να προσδοκούν και να προχωρούν;

Ίσως, αυτοί οι άνθρωποι που λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο, παράδοξα αισιόδοξα δηλαδή, δεν είχαν ποτέ 20 βαθμούς θερμοκρασία στο σπίτι το χειμώνα, ούτε φαγητό κάθε μέρα, μήτε οι γονείς τους έκαναν όνειρα γι’ αυτούς, σχεδιάζοντας το μέλλον τους. Οπότε, πείσμωσαν και πήραν οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια τους.

Η πρόσφατη ελληνική οικογένεια, μπερδεύτηκε. Δημιούργησε μια στεγανοποιημένη, μονωμένη εστία, «ασφάλισε» εκεί μέσα τα παιδιά της, τα εκπαίδευσε όπως νόμισε και όταν επιτέλους  ενηλικιώθηκαν, τ’ άφησε να φύγουν (ή τα αμόλησε, πιο εύγλωττα) θεωρώντας ότι έχει φτιάξει έτοιμους πολεμιστές. Στην πραγματικότητα, η εικόνα των παιδιών αυτών κατέληξε να μοιάζει περισσότερο με εξημερωμένα γεράκια που «ξέχασαν» τον προορισμό τους, (ή κανείς δεν τους τον επισήμανε έγκαιρα), δεν κυνηγούν πια και πλέον με τα ατροφικά φτερά τους, τα εύθραυστα νύχια τους και το γλαρωμένο βλέμμα τους,  φαντάζουν σα χαζοχαρούμενες καρδερίνες, που περιμένουν άλλοι να τις ταΐσουν και δεν ξέρουν να αναζητήσουν μόνες τους το φαγητό τους.

Ωστόσο, επειδή το κύτταρο έχει τη μνήμη του, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει (ή ακόμη και επικίνδυνο), αυτά τα «εξημερωμένα γεράκια», μπορούν, πιστεύω, να θυμηθούν την καταγωγή τους, και σταδιακά να βελτιώσουν το πέταγμά τους, να τροχίσουν τα νύχια τους, να οξύνουν την  όρασή τους αλλα και την αντίληψή τους.

Κι αυτό μπορούν να το πετύχουν, αν συνειδητοποιήσουν πόσο τυχερά είναι! Είναι τυχερά, γιατί είναι γεράκια και δεν είναι κότες ή σπουργίτια. Είναι τυχερά γιατί έχουν δύναμη και ισχυρό βλέμμα. Είναι τυχερά, γιατί είναι όμορφα και γοητευτικά, θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί δρυοκολάπτες ή κοράκια.  Είναι τυχερά γιατί ζουν στη Δύση. Και στη Δύση, στις μέρες μας, μάλλον βλέπεις πιο εύκολα την Ανατολή...

       Όταν λοιπόν αναγνωρίσουν πόσο τυχερά είναι, φρόνιμο και θεραπευτικό θα ήταν, να αισθανθούν μια ευγνωμοσύνη! Και να την εκφράσουν βεβαίως. Αφού όμως πρώτα προβούν σε μια (επιβεβλημένη) επανεκκίνηση στον υπολογιστή της "αιχμαλωτισμένης" και προκλητικά αδρανοποιημένης σκέψης τους...

Η ευγνωμοσύνη, θεωρώ ότι είναι το πρώτο βήμα για την αναγέννησή τους.