Τα εξημερωμένα γεράκια

Ο κόσμος, εκεί έξω, είναι μόνος του, είναι απελπισμένος, φοβισμένος, δεν έχει απάγκιο, αλλά παρ’ αυτά το βλέμμα του σπινθηροβολεί και ψάχνει διακαώς την ευκαιρία που θα του δοθεί, αντλώντας ταυτόχρονα χαρά από τις μικροστιγμές που του προσφέρονται τυχαία στο καθημερινό διάβα του. Αναζητά ένα κομμάτι γαλάζιου στον γκρίζο ουρανό της πόλης. Γελάει ζεστά με τα καμώματα ενός αδέσποτου σκύλου. Ερωτεύεται το ανάλαφρο βήμα του κοριτσιού που μπήκε στο αστικό λεωφορείο και μετά χάθηκε. Παίζει τα τελευταία του 50 λεπτά στο ΚΙΝΟ, ελπίζοντας ότι την άλλη στιγμή όλα θ’ αλλάξουν...

Τι είναι αλήθεια εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να ελπίζουν και να ονειρεύονται, "όταν τριγύρω τους όλοι τα χουν χαμένα"; Ποια δύναμη τους κινεί να εξελίσσονται και παρά την αδύναμη θέση τους και τα δυσοίωνα προγνωστικά, αυτοί να συνεχίζουν να προσδοκούν και να προχωρούν;

Ίσως, αυτοί οι άνθρωποι που λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο, παράδοξα αισιόδοξα δηλαδή, δεν είχαν ποτέ 20 βαθμούς θερμοκρασία στο σπίτι το χειμώνα, ούτε φαγητό κάθε μέρα, μήτε οι γονείς τους έκαναν όνειρα γι’ αυτούς, σχεδιάζοντας το μέλλον τους. Οπότε, πείσμωσαν και πήραν οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια τους.

Η πρόσφατη ελληνική οικογένεια, μπερδεύτηκε. Δημιούργησε μια στεγανοποιημένη, μονωμένη εστία, «ασφάλισε» εκεί μέσα τα παιδιά της, τα εκπαίδευσε όπως νόμισε και όταν επιτέλους  ενηλικιώθηκαν, τ’ άφησε να φύγουν (ή τα αμόλησε, πιο εύγλωττα) θεωρώντας ότι έχει φτιάξει έτοιμους πολεμιστές. Στην πραγματικότητα, η εικόνα των παιδιών αυτών κατέληξε να μοιάζει περισσότερο με εξημερωμένα γεράκια που «ξέχασαν» τον προορισμό τους, (ή κανείς δεν τους τον επισήμανε έγκαιρα), δεν κυνηγούν πια και πλέον με τα ατροφικά φτερά τους, τα εύθραυστα νύχια τους και το γλαρωμένο βλέμμα τους,  φαντάζουν σα χαζοχαρούμενες καρδερίνες, που περιμένουν άλλοι να τις ταΐσουν και δεν ξέρουν να αναζητήσουν μόνες τους το φαγητό τους.

Ωστόσο, επειδή το κύτταρο έχει τη μνήμη του, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει (ή ακόμη και επικίνδυνο), αυτά τα «εξημερωμένα γεράκια», μπορούν, πιστεύω, να θυμηθούν την καταγωγή τους, και σταδιακά να βελτιώσουν το πέταγμά τους, να τροχίσουν τα νύχια τους, να οξύνουν την  όρασή τους αλλα και την αντίληψή τους.

Κι αυτό μπορούν να το πετύχουν, αν συνειδητοποιήσουν πόσο τυχερά είναι! Είναι τυχερά, γιατί είναι γεράκια και δεν είναι κότες ή σπουργίτια. Είναι τυχερά γιατί έχουν δύναμη και ισχυρό βλέμμα. Είναι τυχερά, γιατί είναι όμορφα και γοητευτικά, θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί δρυοκολάπτες ή κοράκια.  Είναι τυχερά γιατί ζουν στη Δύση. Και στη Δύση, στις μέρες μας, μάλλον βλέπεις πιο εύκολα την Ανατολή...

       Όταν λοιπόν αναγνωρίσουν πόσο τυχερά είναι, φρόνιμο και θεραπευτικό θα ήταν, να αισθανθούν μια ευγνωμοσύνη! Και να την εκφράσουν βεβαίως. Αφού όμως πρώτα προβούν σε μια (επιβεβλημένη) επανεκκίνηση στον υπολογιστή της "αιχμαλωτισμένης" και προκλητικά αδρανοποιημένης σκέψης τους...

Η ευγνωμοσύνη, θεωρώ ότι είναι το πρώτο βήμα για την αναγέννησή τους.