Βοήθεια Μπάρμπα-Στρούμφ!

"Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ' το όνειρο και κείθε από τη γη", γράφει ο Καρυωτάκης.
Δύσκολες οι ώρες για την Ελλάδα, για τους Έλληνες.
Κάποιοι βέβαια, ανέκαθεν δύσκολα ήταν.
Τώρα όλοι νιώθουν περίπου το ίδιο.
Φόβο και ανασφάλεια.
Από μία άποψη είναι καλό.
Βρισκόμαστε ξανά όλοι στην ίδια αφετηρία.
Και φοράμε τα ίδια ρούχα.
Παράγουμε τις ίδιες ενδορφίνες.
Χωρίς πομπώδεις χορηγίες και στεροειδή αναβολικά.

Κάπως απομακρυνθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Γίναμε απωθητικά εγωκκεντρικοί.
Αυτιστικά εσωστρεφείς.
Αυτάρεσκα καταναλωτικά τζιτζίκια!
Στο γρανιτένιο παλατάκι μας νιώθαμε μιαν ανήκουστη περηφάνια.
Ω! ναι! Είμαστε και γαμώ τα παιδιά!
Μας αξίζει όλο αυτό!
Μια ατελείωτη σαμπανιζέ καυχησιάρικη γιορτή...
- Και ο διπλανός μας που δυσκολεύεται;
- Ας πρόσεχε, τί φταίω εγώ ρε φίλε για το δράμα του άλλου;
- Έστω να τον καλούσαμε κι αυτόν στο πάρτι, τί λες;
- Α, δεν μπορώ τα κατεβασμένα μούτρα!

Λοιπόν, είναι καιρός να τινάξουμε τη χρυσόσκονη από πάνω μας.
Ίσως μας δίδεται μια ιστορική ευκαιρία ν' αλλάξουμε.
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Να γίνουμε συνάνθρωποι.
Το ομόηχο περιρέον συναίσθημα, μπορεί να μας φιλιώσει.
Να γίνουμε ξανά ομάδα με κοινούς στόχους.
Αν διαθέτουμε βέβαια μια στάλα μυαλό στο κεφάλι μας.
Και έχουμε παραδειγματιστεί από τις εμφύλιες ανοησίες,
του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος.

Εξάλλου, η ζωή δεν είναι μια ρομαντική κομεντί.
Είναι αναμφίβολα ωραία ταινία, αλλά με χιτσκοκικό σασπένς.
Έχει διαρκείς ανατροπές.
Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό.
Επίσης, δεν έχει καθόλου δεδομένο φινάλε.
Γι αυτό όμως είναι και απολαυστική.
Απλώς τώρα, αποχωριζόμαστε το γελαστό λούτρινο αρκουδάκι μας.
Λυγίζουν οι πάλαι ποτέ άκαμπτες βεβαιότητές μας.
Η "γαλάζια λίμνη", μοιάζει με θυμωμένη θάλασσα...

Και ο Δρακουμέλ, αυτή τη φορά σας τσάκωσε αθώα μου Στρουμφάκια!
Αλλά σας παρακαλώ μην κλαίτε.
Κάτι θα σκαρφιστεί ο Μπάρμπα- Στρούμφ!