Οι Ευτυχισμένοι Άθλιοι

Η Ελευθερία φόρεσε το κόκκινο κασμιρένιο παλτό της και βγήκε έξω.
Έκανε κρύο, ο άερας ήταν παγωμένος αλλά την είχε ανάγκη αυτή τη βόλτα.
Σταμάτησε σε μια βιτρίνα που πουλούσαν σοκολάτακια, μελομακάρονα, κουραμπιέδες...
Δίπλα της, εμφανίστηκε ένα μικρό κοριτσάκι με μουντζουρωμένο πρόσωπο και μεγάλα εκφραστικά μαύρα μάτια.
- Να σου αγοράσω ένα; τη ρώτησε.
- Δύο θέλω! Να πάρω και για τον αδελφό μου, απάντησε το κοριτσάκι.
Μπήκε στο μαγαζί και αγόρασε δυο μελομακάρονα. Τα έδωσε στο κοριτσάκι κι εκείνο χαμογελώντας, τα έσφιξε στη χούφτα του και έφυγε τρέχοντας.
- Περίμενε, περίμενε. Δεν μου είπες πως σε λένε.
- Λιχουδίνα! φώναξε το κοριτσάκι και χάθηκε στη στροφή του δρόμου.

Πιο πέρα, σ' έναν πεζόδρομο, ένα ξανθό αγόρι και μια κοπέλα με μοβ καπελάκι και πολύχρωμη ζακέτα, παίζανε μουσική με μια κιθάρα και μ' ένα παράξενο κρουστό που πρώτη φορά έβλεπε στη ζωή της. Στάθηκε να τους ακούσει. Παίζανε όμορφες μελωδίες και όλο αυτό έδειχνε ότι έβγαινε μέσα απ' την ψυχή τους. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, τους ρώτησε τί ήταν αυτό που έπαιζαν. "Second Sun" από City of the Sun.
- Ξέρεις για ποιο λόγο παίζουμε μουσική; τη ρώτησε το αγόρι.
- Δεν ξέρω, είπε η Ελευθερία.
- Για να μείνουμε ζωντανοί!
- Δεν κρυώνετε;
- Κρυώνουμε. Θα μου δώσεις το παλτό σου; είπε κάπως επιθετικά .η κοπέλα.
Χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα, η Ελευθερία έβγαλε το παλτό της και της το έδωσε.
- Πάρτο.
- Έλα, άστο. Πλάκα έκανα.
- Δεν πειράζει, στο χαρίζω. Για πλάκα.

Συνέχισε τη διαδρομή της. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Βράδιαζε. Σ' ένα σοκάκι, ένας τύπος με μακριά μαλλιά, αξύριστος, απροσδιορίστου ηλικίας, είχε ανάψει φωτιά σ' ένα βαρέλι. Δίπλα του, κάθονταν ένας άσπρος σκύλος. Η Ελευθερία, τον πλησίασε.
- Γεια.
- Έλα έλα πλησίασε να ζεσταθείς, είπε αυτός χωρίς να την κοιτάζει.
Έβαλε τα χέρια της πάνω απ' το φλεγόμενο βαρέλι και τα έτριψε.
- Τί κάνεις έξω μόνη;
- Βόλτα.
- Δεν έχεις μπουφάν.
- Δεν έχω... Πώς τον λένε το σκύλο σου;
- Μπάρι.
- Εδώ μένεις;
- Εδώ είναι το εξοχικό μου. Αλλού είναι το σπίτι μου.
- Συγγενείς, γυναίκα, φίλους; Δεν έχεις; ρώτησε η Ελευθερία.
- Είχα καποτε και τέτοιους.
- Τώρα;
- Α, τώρα είμαι ελεύθερος. Δηλαδή, σχεδόν ελεύθερος. Έχω την έγνοια μου στον Μπάρι.
Μείνανε μερικές στιγμές σιωπηλοί, παρατηρώντας τα χορευτικά σχέδια της φωτιάς.
- Θα φύγω τώρα, ευχαριστώ για τη ζεστασιά, είπε η Ελευθερία.
- Τίποτα. Όποτε θες, να ξανάρθεις. Αλλά όχι και πολύ σύντομα, γιατί δε θέλω να μ ' ερωτευτείς και να χω ύστερα μπλεξίματα.
- Σύμφωνοι. Δεν μου είπες όμως. Από που βγαίνει το Μπάρι;
- Απ' το χαμπάρι. Δε χαμπάριαζει τίποτα αυτός. Ούτε κι εγώ. Μοιάζουμε.
Η Ελευθερία χαμογέλασε και άρχισε ν' απομακρύνεται.

Επέστρεψε στο σπίτι της, τρέμοντας. Άνοιξε την πόρτα. Ακούστηκε μια φωνή απ' το σαλόνι.
- Γύρισες αγάπη μου;
Η Ελευθερία, εμφανίστηκε στην πόρτα.
- Γύρισα΄μαμά.
- Μα, εσύ έχεις μελανιάσει. Πήγαινε στο τζάκι να ζεσταθείς. Το παλτό σου τί το έκανες;
- Το πήγα... καθαριστήριο.
- Χρειαζόταν;
- Χρειαζόταν.
- Μου πήρες το "Marie Claire";
- Ωχ το ξέχασα ρε μαμά.
- Καλά δεν πειράζει. Θα βγω σε λίγο να ξέρεις. Θα πάμε με τη Χρυσάνθη στο φουαγιέ.
- Οκ.
- Εσύ τι θα κάνεις; Θες να τυλίξεις τα δώρα; Να φτιάξεις τις κάρτες;
- Θα δω. Δεν έχω και πολύ όρεξη σήμερα.

Πλησίασε στο τζάκι να ζεσταθεί αλλά δεν τα κατάφερε.
Η γρανιτένια επένδυση που έντυνε την εστία, της φάνηκε ψυχρή και αδιάφορη.
Ένιωθε μοναξιά αλλά ταυτόχρονα κι ένα αλλόκοτο αίσθημα θαυμασμού για το κρυμμένο συναισθηματικό περιθώριο της φωταγωγημένης πόλης.

Άρχισε να χιονίζει. Η θερμοκρασία έπεφτε κι άλλο, αλλά κάποιοι εκεί έξω είχαν βρει τον τρόπο να γλυκαίνονται με μελομακάρονα, να παραμένουν ζωντανοί παίζοντας μουσική, δίχως να παίρνουν χαμπάρι για τίποτα.

its a game

Να δεις τη ζωή, ότι "δεν τρέχει και τίποτα".
Κι αν τρέχει, να! κι αν τρέχει!

"Σιγά μην κλάψεις...".
Αλλά κι αν κλάψεις, σιγά!

Μην το παίρνεις τόσο στα σοβαρά όλο αυτό.
Its a game my friend, που λένε οι φίλοι μας αλλά και οι εχθροί μας.

O τρόπος που θα παίξεις, βέβαια, είναι στο χέρι σου. Ή στο πόδι σου.
Ή, γενικότερα, σε ότι προεξέχει από σένα.

Μην κολλάς με το μέγεθος της ... μύτης σου.
Απλώς, μην τη χώνεις από δω κι από κει.

Ζήστο όπως μπορείς. Με τον τρόπο σου.
Κι όπου βγει. ( Ή όπου μπει).

Ζαν Κλόντ Βιτάμ

Ο Ζαν Κλοντ Βιτάμ πάτησε το play.
"Cafe de Flore" από Doctor Rockit.
Λατρεμένο τραγούδι.
Τον έπιασε μια νοσταλγία.
Ένα παλιό παράπονο που θα πρεπε να είχε βραβευθεί...
...επειδή αντιστάθηκε και δε μεταλλάχτηκε σε γκρίνια.


Πήγε στο παράθυρο και κόλλησε τη μύτη του στο κρύο τζάμι.
Έξω έβρεχε θυμωμένα...
...κάποια θεά πάλευε με έναν θνητό στην μπανιέρα της.
Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να γλιτώσουν απ τους ορμητικούς χειμάρρους.
Η εικόνα ήταν ανησυχητική, αλλά ο Ζαν Κλοντ Βιτάμ παρέμεινε ατάραχος.
Σκέφτηκε ότι κάπως έτσι θα αισθάνονται και τα μυρμήγκια, όταν οι άνθρωποι πλένουν τις αυλές τους.


Έβαλε ένα ουίσκι να πιει.
Κάθισε στην δερμάτινη (αγαπημένη) πολυθρόνα του.
Έπιασε το τηλέφωνο και σχημάτισε έναν αριθμό.
Πέντε χτυπήματα... Πολλά! ... Δεν τον περίμενε.
Το σήκωσε.
- Παρακαλώ;

- Εγώ είμαι.

- Ζαν Κλοντ;

- Ναι. Τελικά είχες δίκιο. Όμως, δεν είχες το δικαίωμα!

- Είναι περίεργο...θα σου έλεγα να ρθεις αλλά...

- Αλλά δε μου το λες.

- Θα θελα να καταλάβαινες...

- Και γω θα το θελα.

Ο Ζαν Κλοντ Βιτάμ μπήκε στο μπάνιο και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.
 Άνοιξε τη βρύση και έπλυνε το πρόσωπό του.
"Όλα είναι μια λεπτομέρεια", μονολόγησε.  "Μια απρόσεχτη κίνηση".
"Μια περατζάδα απ το ένα στο άλλο και μέτα τίποτα".
Κοίταξε με προσοχή το χάρτη μπροστά του, τις σημαδεμένες διαδρομές,
και αναρωτήθηκε αν κρύβονταν πουθενά κανένας θησαυρός.

Λόλα φάε ένα μήλο, όχι όλο το περιβόλι

Όλα στη ζωή είναι ωραία.

Μέχρι να πεθάνεις όλα είναι ζωή.

Για να ζήσεις όμως λίγο παραπάνω...

(αν σ' ενδιαφέρει αυτό),

φρόντισε κάπως τη δοσολογία.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι θέλω να πω..

Είμαστε όλοι φθαρτοί.

Είμαστε εκτεθειμένοι.

Τί είναι ο άνθρωπος;

Ένα (όχι πάντα) σκεπτόμενο βούτυρο!

Που αλλοιώνεται και χαλάει...

Αλλά μπορεί να γίνει και ιδιαίτερα γευστικό.
Όταν σοταριστεί με τα κατάλληλα υλικά..

Έχω και μια άλλη σκέψη λίγο περίεργη.
Δε βγάζει και τόσο νόημα
αλλά κάτι (δεν ξέρω ακόμη) σα να υπαινίσσεται:
Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο

παρά μια ψευδής αγόρευση

σε συνέδριο Συμπτωματολογίας...!
Όμως, με τον λιπαρό τρόπο του,

με την θνησιγενή φύση του,

με τη ροπή του προς το φθίνειν,

με το υπαρξιακό του τραύλισμα,
με το βάρος της τραγικής πορείας του, 

φτάνει να αμφισβητήσει το συνέδριο,

διότι η ασθένειά του,  

προηγείται των συμπτωμάτων του!
Κι αυτό είναι εξαιρετικά παράδοξο!

Πάρ' όλα αυτά, (ο άνθρωπος), πριν συνειδητοποιήσει
το σημαδεμένο μονοπάτι που θα διαβεί,
(καλύτερα ποτέ να μην το πάρει χαμπάρι),
την προδιαγεγραμμένη τροχιά του,
τη ματαιοπονία του αγώνα του,

θέλει κάτι να προλάβει να δείξει.
Περισσότερο από ένστικτο,
από ζαλισμένη έπαρση,
από πληκτική διάθεση, ορισμένες φορές,

επιθυμεί κάπου να συμμετάσχει.

Σε ένα σύλλογο.
Σε μια ομάδα.

Στη Λέσχη των Φίλων των Μανιταριών ας πούμε...

Στη διαδικασία όλης αυτής της συμμετοχής λοιπόν,

αισθάνεται παράξενα ρευματικά κύματα στην πλάτη του,
ένας αλλόκοτος ίλιγγος τον διαπερνά

και η όλη κατάστασή του,

θα μπορούσε ίσως να αποτυπωθεί με μια εικόνα:

Ένα καταπιεσμένο παιδάκι,
(χωρίς παιχνίδια, χωρίς χαρά)

που τοποθετείται ξαφνικά στη Ντίσνειλαντ!

Κι αυτό το παιδάκι...
αφού ξεπεράσει τους αρχικούς φόβους του,

ξεκινά να παίζει και να εξερευνά.

Αλλά με έναν τρόπο πολύ διψασμένο.

Πολύ εκστατικό...

Όλα γίνονται μια ποθητή γουλιά που δεν είν' αρκετή.

Και τότε το παιδάκι, δηλαδή ο άνθρωπος,

χυμάει άγαρμπα να κουρσέψει αυτήν την ομορφιά,

σαν ξαναμμένος, τριχωτός, (μεγαλούτσικος) μέθυσος,

που σπιλώνει έκπληκτον (γαλακτώδη) ρομαντικόν ανθόν!

Η γουλιά όμως είναι ωραία όταν νιώθεις τα στάδια.

Το θέμα δεν είναι να καταπιείς.

Η ουσία είναι να γευθείς φίλε μου.

Για να το κατορθώσεις αυτό, θα πρέπει να βρεις τις σωστές δόσεις.

Το άριστον μέτρον, που λέγαν οι σοφοί.

Ένα-δύο τσιπουράκια, όχι βουτιά στο καζάνι.
Ένα μήλο φάε Λόλα. Όχι όλο το περιβόλι.
Υποψία φιλοσοφίας. Δε χρειάζεται να γίνεις κι ο Χάιζενμπεργκ.
Δούλεψε, δε λέω. Όχι όμως να καταλήξεις είλωτας.
Τρέξε μισή ώρα, έ όχι να μοιάσεις και στον Φειδιππίδη.
Κοιμήσου νορμάλ. Δεν έχει νόημα η επιδεικτική ναρκοληψία.
Ακόμη κι έρωτας έχει ανάγκη το ρελαντί του καμιά φορά...

Θα με ρωτήσεις τώρα, εύλογα μάλλον:
"Και ποιος είναι εκείνος που θα ορίσει το μέτρο";
Καλή ερώτηση. Αλλά δυσκολεύομαι να απαντήσω.
Αυτό που διαισθάνομαι πάντως να πω,
είναι ότι η υπερβολή και ο ψυχαναγκασμός στη ζωή,
δεν κάνουν (μακροπρόθεσμα) και τόσο καλό.

Επιμένω λοιπόν: Σωστές δόσεις.

Όταν κι εγώ κατορθώσω να τις βρω, 

ίσως τότε να μπορέσω να τελειώσω 
τούτο το μακροσκελές (υπερβολικό) κείμενο,
μ' έναν τρόπο λιγότερο ανορθόδοξο...

Σχέδιο σχέδιο

Αυτή την εποχή όλοι κάτι σχεδιάζουν...

Ένας φίλος μου, σχεδιάζει το προσωρινό σπίτι του.

Καλά κάνει!

Ένας άλλος, δεν κάνει καθόλου σχέδια για το ...μελλοντικό σπίτι του.

Καλά κάνει!

Κάποιος, σχεδιάζει να ληστέψει το παιδί του.

Το παιδί του όμως έχει ήδη βάλει εκρηκτικό μηχανισμό στον κουμπαρά του!

Είναι κι αυτός που σχεδιάζει με αλλόκοτο ερμηνευτικό μολύβι το παρελθόν.

Το παρελθόν είναι μεταβλητή, αλλάζει. Προχωρημένη σκέψη!

Ένα κορίτσι σχεδιάζει να γίνει γυναίκα.

Να χαρώ εγώ!

Ένα άλλο κορίτσι σχεδιάζει να γίνει αγόρι.

Αφού το θέλει!

Η γιαγιά μου σχεδιάζει να μην πεθάνει ποτέ.

Φιλοσοφημένη η γιαγιά!

Ο Αστυνόμος Σαΐνης καταστρώνει σχέδιο σχέδιο.

Θα λύσει το πρόβλημα πρόβλημα;

Ένας φυγόδικος, πρώην γιάπις, ετοιμάζει σχέδιο διαφυγής στο Σουρινάμ.

Καλό του ταξίδι!
Ο Θεός κάνει σχέδια, χωρίς να υπολογίζει τον άνθρωπο.
Γελάει και το παρδαλό θυσιασμένο ερίφιο!

Ο Αρκάς σχεδιάζει λέξεις και λέει το σκίτσο.

Μαγκιά του!

Η γυναίκα μου, σχεδιάζει να γίνει καλή στο κουνγκ φου.

Για να με προστατεύει ... μάλλον!

Εγώ σχεδιάζω να γίνω καλός στα όπλα.

Για να την προστατεύω ... μάλλον!

Εσύ είχες άλλα σχέδια γι' απόψε.

"Μην ανοφέλετα θρηνείς γι αυτά..."

Πάνε για τρέλες στις Βρυξέλλες

 Όταν εμείς λαχανιάζουμε, ο Χρόνος βρίσκει ρυθμό.

Του λέμε: «Στάσου λίγο ρε παιδί μου να πάρουμε μια ανάσα».

«Βιάζομαι βιάζομαι» απαντά αυτός.

Κι εμείς μη μπορώντας αλλιώς,

γαντζωνόμαστε τελευταία στιγμή από ένα σκοινί που κρέμεται απ’ το άρμα του.

Όμως αυτός συνεχίζει απτόητος...

...τον ξέφρενο καλπασμό του.

Aδιαφορώντας για το καταπονημένο μας κορμί.

Που σέρνεται, γδέρνεται, ματώνει…

Χμμ...πολύ κωλόπαιδο ο Χρόνος τελικά!

-          Άρχισες πάλι τα ίδια;

-          Δεν είπα και τίποτα.

-          Ε, πώς δεν είπες. Είπες. Για το χρόνο που περνάει και μας τραυματίζει.

-          Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό.

-          Συμφωνώ αλλά πολύ… αλμυρά δεν τα περιγράφεις;

-          Όσο γι αυτό, υπάρχει εξήγηση.

-          Για πες.

-          Ε, να δεν έχω ξεπλυθεί ακόμη απ’ τ’ αλάτια του καλοκαιριού.

-          Και συ;

-          Κι εγώ.

-          Και τώρα;

-          Ε, τώρα τα κεφάλια μέσα, μαζευόμαστε λιγάκι.

-          Και γιατί παρακαλώ;

-          Έτσι δεν πρέπει;

-          Που να ξέρω. Τι δηλαδή, σπίτι, μαμ κακά και νάνι;

-          Μαμ καλά και νάνι προτείνω εγώ.

-          Όχι δε λέω αυτό. Καμιά αντίδραση τίποτα; Καμία αντίσταση;

-          Η μόνη σοβαρή μορφή αντίδρασης που μπορώ να σκεφτώ 

      είναι να νη μη παίρνεις τίποτε και κανέναν στα σοβαρά.

-          Όλα είναι γελοία;

-          Μια συμπτωματική φαρσόπιτα πες καλύτερα με μπόλικη κρούστα τραγικότητας.

-          Άστα αυτά τα φιλοσοφοκυνικά. Πες μου, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

-          Ζούμε σ’ έναν κολασμένο παράδεισο. 

      Σαν να σαι σε μια βίλα που μόλις την έχουν διαρρήξει. 

      Σα να χουν βιάσει το κορίτσι που αγαπάς. 

      Σα να τρως ένα χαλασμένο μήλο.

-          Σα να λες μαλακίες.

-          Μπορεί. Πάντως είμαστε καλά και δεν το ξέρουμε. 

      Δεν το εκμεταλευόμαστε σωστά.  

      Δεν το απολαμβάνουμε. 

      Ο πλανήτης που ζούμε έχει όλα τα πλούτη του Μαμωνά.  

      Μπορεί να τους ταΐσει όλους. 

      Να χουν όλοι υγεία, παιδεία, δικαιώματα κτλ. 

      Αυτά δεν είναι αριστερές πομφόλυγες. 

      Είναι η αλήθεια. 

      Μην ακούς τις μπούρδες «ότι γίναμε πολλοί» κτλ. 

      Έχουμε ένα θέμα στη μοιρασιά. 

      Εκεί είναι όλο το παιχνίδι. 

      Εγώ θέλω εννιά χάμπουργκερ, εσύ βολέψου με το κέρατο της αγελάδας 

      (απ' την οποία βγήκε ο κιμάς και ύστερα το μπιφτέκι) 

      και τρίψτο έντονα για να σου φέρει γούρι. 

      Άσε τα χω πάρει άσχημα τώρα. 

      Τι θέλω και στα λέω...

      Δες τι θα γίνει στις 25 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες.

-          Τι θα γίνει;

-          Καλά δεν ξέρεις;

-          Δεν άκουσα τίποτα.

-          Ε που ν’ ακούσεις αφού τα media 

      είναι κι αυτά μέρος του συστήματος. 

      Σου παίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς τη συναυλία της Lady Gaga.

-          Λέιντι Γκαγκά είναι αυτή.

-          Τουλάχιστον να ήταν και λίγο όμορφη. 

      Πώς θαμπώνεται με αυτό το ατάλαντο εξάμβλωμα τόσος κόσμος;

-          Θέαμα. Προσφέρει θέαμα!

-          Και τον άρτον ποιος θα μας τον προσφέρει; 

      Ουφ! Τελος πάντων άκου να δεις τι παίζεται τώρα στις Βρυξέλλες στις 25  Σεπτέμβρη.

-          Ώτα διάπλατα.

-          Την Πέμπτη που μας έρχεται, στις Βρυξέλλες, 

       γίνεται μια συνάντηση κορυφής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Καναδά 

       για να επικυρώσουν μια οικονομική και εμπορική συμφωνία 

       που θα δεσμεύει όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.. 

      Η συμφωνία αυτή λέγεται CETA 

     (Comprehensive Economic And Trade Agreement). 

      Το εξωπραγματικό ξέρεις ποιο είναι;

-          Για πες;

-          Ότι αυτή η συμφωνία θα υπερτερεί της εθνικής νομοθεσίας!

-          Τι λες τώρα;

-          Αυτό που ακούς. Δηλαδή αν αυτή η Καναδική εταιρία 

      θελήσει να ιδιωτικοποιήσει την υγεία για παράδειγμα, 

      και έρθει ο Τσίπρας αργότερα και σου πει:

      «τι βλακείες είναι όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω εγώ από τέτοια, 

     δεν την  αποδέχομαι αυτή τη συμφωνία», 

     η Ελλάδα πάραυτα υποχρεούται να πληρώσει ρήτρα στον Καναδά.

-          Απίστευτο.

-          Κι όμως ευρωπαϊκό! Καλώς ήρθες στο μέλλον. 

      Στο ζοφερό μέλλον. Σε λίγο καιρό όλα θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί. 

      Η υγεία, η παιδεία, οι υπηρεσίες ύδρευσης, τα πάντα. 

      Η Ελλαδίτσα θα γεμίσει κολέγια και ιδιωτικές κλινικές. 

      Κι όποιος δεν έχει φράγκα τον τρώει η μαρμάγκα. 

      Και φυσικά αυτή η περίφημη Ceta προεκτείνεται και στον ορυκτό πλούτο των κρατών.

-          Τι λες χρυσό μου;

-          Όπως τα λέω είναι. Κι από δω και πέρα 

       οποιαδήποτε απόφαση παίρνεται από κάποιο κράτος της Ε.Ε. 

       η Ceta αν δεν γουστάρει το νόμο θα ζητά την κατάργηση του. 

      Και αρμόδιο για την επίλυση αυτής της διαφωνίας 

      δεν θα είναι βέβαια το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο 

      αλλά μια εξωθεσμική ειδική επιτροπή διαιτητών. 

      Δηλαδή μια τρομοκρατική ομάδα δικηγόρων.

-          Πολύ ωραία.

-          Τέλεια δεν είναι;

-          Και συ μου λες να μην παίρνουμε τίποτα στα σοβαρά;

-          Στο λέω κι αυτό.

-          Να μην αντιδράσουμε;

-          Βεβαίως. Πήγαινε βρες τον Μπαρόζο (κάτι έχει τσιγαρίσει κι αυτός στο γεύμα) 

      και τράβηξέ του το αφτί, 

      αν θες βάλτον και τιμωρία για μισή ώρα να καθίσει κουτσό.

-          Έλα πες τι θα κάνουμε;

-          Δεν ξέρω.

-          Τί νιώθεις για όλα αυτά;

-          Αηδία σίγουρα.

-          Τίποτε άλλο;

-          Ένα σχετικά κοντρολαρισμένο άγχος για όσους απροετοίμαστους

βγουν ξαφνικά και άγαρμπα απ’ τον ξέγνοιαστο παιδότοπό τους!

  

Η Λωρίδα της ματωμένης Γάζας

Να διατελέσω το ανθρωπιστικό μου καθήκον κι εγώ.
Σαν προβληματισμένος δυτικός ευπατρίδης.
Για να μπορώ ύστερα ανεπηρέαστα να πάω διακοπές...

Να γράψω κάτι για τη ματωμένη Γάζα.
Για τους άτεγκτους, ψυχρούς Ισρ-αλήτες!
Για τους καταφρονεμένους Παλαιστίνιους.
Για τα τύμπανα του πολέμου που ηχούν ανατριχιαστικά.
Για τα παιδιά που σκοτώθηκαν, καθώς έπαιζαν.
Για κείνα που ακρωτηριάστηκαν, ενώ κρατούσαν το όνειρο.
Για όσα φοβούνται, και το παγωμένο βλέμμα τους, σου σφίγγει την καρδιά.
Για το μίσος κι απ' τις δυο πλευρές...που απ' ότι φαίνεται θεριεύει κι άλλο.
Για τους διεθνείς οργανισμούς που ποιούν τη νήσσαν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μικρή μου Σαμπίγια, έμαθα ότι χόρευες αέρινα...ώσπου..
Έλα μην κλαις...μη στεναχωριέσαι για τα ποδαράκια σου!
Θα γίνεις καλά! 
Ο Ναζίρ, ο αδερφός σου, θα σε φροντίσει...

Μικρέ μου Ναζίρ, μου είπανε για το ταλέντο σου...
Ζωγράφιζες επικίνδυνα όμορφες λάμψεις στο συννεφιασμένο ουρανό!
Τώρα ίσως να χρειαστεί να τα παρατήσεις για λίγο... 
Η Σαμπίγια σε χρειάζεται περισσότερο...

Ποιος θα παρηγορήσει τη Λαίδη Μάριον;

Ανοιχτά παράθυρα για ρεύμα δωρεάν χωρίς χαράτσι.
Κρύο καρπούζι και μια μύγα κομάντο που μοιάζει με κουκούτσι.
Αφιερώματα σε παλαιότερα μουντιάλ και σειρές σε επανάληψη.
Μπύρες, γέλια, σορτσάκια  και πολύχρωμες σαγιονάρες το βράδυ.

Μικρά κορίτσια θέλουν ν' ανεβούν σε δέντρα.
Μικρά αγόρια κρατάνε με πάθος βουκέντρα.
Οι άντρες κοιτάζουν  με ζήλο τη μπάλα.
Οι γυναίκες χάσαν και φίλο και μπάλα.

Ποιος θα σταματήσει απόψε τον κύριο Ρόμπεν;

Ποιος θα παρηγορήσει απόψε τη Λαίδη Μάριον;

BRAZIL

Έκανα μια μικρή έρευνα για τη Βραζιλία και συγκέντρωσα 

κάποια -θεωρώ- ενδιαφέροντα στοιχεία.

Η έκτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προιόν της Βραζιλίας (ΑΕΠ), ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια!

Εξάγει, μεταξύ άλλων, γεωργικά προϊόντα και σιδηρομεταλλεύματα.

Κατασκευάζει πυρηνικά υποβρύχια. 

Διαθέτει τεράστια αποθέματα πετρελαίου και ουρανίου. 

Παράγει ενέργεια από βιομάζα! 

Ο πληθυσμός της, υπολογίζεται γύρω στα 200 εκατομμύρια.

Η ακτογραμμή της, από την πλευρά του Ατλαντικού, είναι ιλιγγιώδης! 

Πάνω από 7000 χλμ!!!

Πρωτόγονες φυλές Ινδιάνων

Ο Αμαζόνιος, είναι ο επιβλητικός ζωοδότης "θεός ποταμός" που διασχίζει τη χώρα.

Το όνομα "Αμαζόνιος", το χάρισε κάποιος Ισπανός κατακτητής, 

όταν γύρω στο 1500, διέπλευσε τον ποταμό και συνάντησε "αντίσταση" από φυλές γυναικών, που πολεμούσαν με παροιμιώδες σθένος (Αμαζόνες). 

Στις όχθες του Αμαζονίου, σήμερα, ζουν γύρω στα 20 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι.

Εκεί, εντοπίζονται δεκάδες φυλές ιθαγενών, πολλές εκ των οποίων, 

ζουν με πρωτόγονο τρόπο και δεν έχουν καμία επαφή με τον σύγχρονο πολιτισμό!

Συμμορίες και πορνεία

Το άγαλμα του Χρηστού του Λυτρωτή που δεσπόζει στο Ρίο, 

φαίνεται ότι αδυνατεί να λυτρώσει τους Βραζιλιάνους από τη φτώχεια.

Τη δεκαετία του '70, η Santa Teresa, ήταν ένα πανέμορφο στέκι καλλιτεχνών. 

Πιο παλιά, θεωρούνταν το εστέτ κέντρο της πόλης.

Τώρα, στη Santa Teresa, ζει ή προσπαθεί να ζήσει η πλέμπα.

Στις φαβέλες, "συνωστίζονται" δύο εκατομμύρια Βραζιλιάνοι!

Οι Φαβελάντος, είναι σκληροί, το μάτι τους γυαλίζει, δεν αστειεύονται.

Παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια και δε σηκώνουν μαγκιές.

Δεκάχρονοι πιστολέρο (!) ηγούνται συμμοριών, διακινώντας ναρκωτικά και όπλα.

Καθημερινά, στα σκοτεινά σοκάκια βρίσκονται δολοφονημένα πτώματα.

Οι "presoundos", οι άνθρωποι χωρίς ταυτότητα!

Παράλληλα, τα "χαμίνια" (μικροί φοβισμένοι μπόμπιρες) που έμπλεξαν με "περίεργα" κυκλώματα, εισπνέουν "βιομηχανική κόλλα"(!), και κατηφορίζουν στις παραλίες της Κόπα Καμπάνα και της Ιπανέμα για να "νοικιάσουν" το σώμα τους στους λιγούρηδες τουρίστες, για 2 ευρώ!

Οι μελαχρινές καλλονές, εκδίδονται με παραπάνω χρήματα.
Πέντε ευρώ συν ένα κοκτέιλ καιπιρίνια-κέρασμα, για να υποδυθούν ότι ξεγελιούνται.   

Σάμπα, πλαστικές εγχειρήσεις και καποέιρα

Τα κορίτσια στη Βραζιλία χορεύουν σάμπα και μασίς.

Αλλά δε φτάνει μονάχα ο χορός για να σμιλέψουν αυτά τα υπέροχα κορμιά.

Υπολογίζονται γύρω στα 4.500 (!) χειρουργεία πλαστικών εγχειρήσεων στη χώρα.

Απ' την άλλη, τα αγόρια στη Βραζιλία, αν δεν ανήκουν σε κάποια συμμορία,

εκτός από ποδόσφαιρο και σάμπα, ασχολούνται με την καποέιρα.

Ένας πολεμικός χορός που (όπως και η σάμπα) ήρθε από την Αφρική.

Για τα πρακτικά, πάνω από 4 εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν από την Αφρική μέσα σε 3 αιώνες (1500-1800), για να δουλέψουν στις φυτείες ζαχαροκάλαμων και να "γλυκάνουν" τη ζωή των πλούσιων Πορτογάλων (ή Ισπανών) γαιοκτημόνων.

Μαύρη μαγεία

Στη Βραζίλία, "παντρεύεται" ο καθολικισμός με τη λατρεία των αφρικανικών πνευμάτων.

Η λευκή μαγεία (Ουμπάντα) και η μαύρη μαγεία (Μακούμπα), 

είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την κουλτούρα των Βραζιλιάνων

Υ.Γ.

Στη Βραζιλία, αυτή τη στιγμή, διεξάγεται το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου (Μουντιάλ).

Δεν αντέχω τη θεατρική ανθρακούχα γκρίνια

Θα σου πω για κάποια που δεν αντέχω.
Αλλά θα παίξω και λίγη μουσική.
Αντέχεις;


"Hair and Skin"- Mazzy Star

Δεν αντέχω όλη αυτήν τη ραδιενεργή κατάσταση.
Δεν αντέχω τους άθικτους πολιτικούς, δεν αντέχω τα ψέματά τους.
Δεν αντέχω να παρακολουθώ σα χάνος το πρόγραμμα της τηλεόρασης.
Δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους να μην αντέχουν να βλέπουν τηλεόραση
κι ωστόσο, μαγνητισμένοι, (βαλσαμωμένοι), να μην την κλείνουν με τίποτα.
Δεν αντέχω να αντικρίζω απεγνωσμένους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.
Δεν αντέχω να βλέπω "σκουπίδια" να ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων.
Δεν αντέχω την πρωτεϊνούχα λίγδα στην αυτάρεσκη ματιά των γιάπηδων.

"Nightkisser" - The Blue Square

Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι θα χάσω κάποιον αγαπημένο μου.
Δεν αντέχω να κάνω πάνω από τρεις ώρες σεξ (λέμε τώρα...).
Δεν αντέχω τους "φίλευρους" ανθρώπους, τους σπαγκοραμμένους,
(συνήθως οι Σκρούτζ είναι τσιγκούνηδες και στα συναισθήματά τους).
Δεν αντέχω να ξύνουν το φελιζόλ, το αφρολέξ ή το καλσόν με το νύχι.
Δεν αντέχω την θεατρική ανθρακούχα γκρίνια των βελούδινων επαναστατών.
Δεν αντέχω τους τοξικούς κουτσομπόληδες, που ασχολούνται με τις ζωές των άλλων.
Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι θα με χάσει κάποιος αγαπημένος μου.

"Nuits Fauves" - Fauve

Δεν αντέχω το γεγονός ότι δεν ξεκινάνε όλοι απ' την ίδια αφετηρία.
Δεν αντέχω  τον βρωμερό, τρισάθλιο, τρισκατάρατο καπιταλισμό.
Δεν αντέχω αυτούς που φορούν γραβάτα και κρατούν δερμάτινη τσάντα.
Δεν αντέχω τους γιατρούς που εκβιάζουν (ίσως επειδή ήτανε nerd στο Γυμνάσιο).
Δεν αντέχω να παρατηρώ άνευρα πλαδαρά νεανικά σώματα,
δεν αντέχω να κοιτώ τα παντελόνια τους να σκουπίζουν την άσφαλτο.
Δεν αντέχω να ακούω σαδιστικά κορναρίσματα χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.
Δεν αντέχω να φαντάζομαι ζευγάρια να πετάνε βελάκια ο ένας στον άλλο.

"Nightcall" - Cavinsky

Δεν αντέχω αυτούς που έχουν βύσμα, "γνωστούς" σε όλες τις θέσεις,
γύρω τους να πέφτουν κορμιά, αίματα, σπαραγμός, κόσμος να τσαλαπατιέται,
κι αυτοί με εξαίσιο βηματισμό και σιλικονάτη μεγαλοπρέπεια να προχωρούν...
Δεν αντέχω εκείνους που αποφεύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους...
και πιπιλίζουν τη δροσερή φρουτοκαραμέλα "ότι φταίει το κακό μας το ριζικό".
Δεν αντέχω τις έντονες, μιμητικές, αισθητικές μεταμφιέσεις των ανδρών,
όλοι πλέον αφήνουν μούσι, σαν μουλάδες της Καμπούλ που πίνουν red bull!
Δεν αντέχω να βλέπω γυναίκες να μην αγαπιούνται όσο θα ήθελαν...

Δεν αντέχω άλλο γι' απόψε, πάω να κοιμηθώ.

Οι αντανακλάσεις της αστρόσκονης

Πάνω από 200 οι νεκροί από έκρηξη σε ανθρακωρυχείο στην Τουρκία.
Ο μισθός του ανθρακωρύχου ανέρχεται στα 450 ευρώ.
Γύρω στις 200 οι Νιγηριανές μαθήτριες που απήχθησαν από ισλαμιστική οργάνωση.
Η Μισέλ Ομπάμα και μερικά ακόμη ευαίσθητα κορίτσια,
υπέροχα χαζογελούν στο διαδίκτυο, έχοντας για σύνθημα το "Bring back our girls".
Τί σοκαριστικές ειδήσεις είναι αυτές; Χάνεις τα μαλλιά σου σε μια στιγμή.
Πάλι καλά που βρέθηκε (στην Κίνα) το μαγικό φυτό για τη φαλάκρα: Fallopia multiflora.

Στη Δύση έχουμε άλλα. Θέαμα, πόζα, πρόζα, πρέζα, τα προς ζην.
Στη Γιουροβίζιον νικήτρια η γυναίκα με το μούσι, ο Αρκάς ήταν "προχώ" με τη Θέκλα.
Στο νομό Ιωαννίνων ξεκινάνε γεωτρήσεις για πετρέλαιο.
Αν είχα παιδί θα το παρότρυνα να σπουδάσει γεωλογία ή πελαγολογία,
για να μη πελαγοδρομεί αργότερα και ψάχνει εν απογνώσει για δουλειά.
Χιλιάδες άνεργοι βάζουν υποψήφιοι στις Δημοτικές εκλογές.
Εδώ δεν υπάρχει ΑΣΕΠ. ΑΣ ΕΠοφασίσει το λοιπόν ο λαός!

Την καλή είδηση στην έχω για τέλος, ο θάνατος δεν είναι το τέλος!
Βιοκεντρισμός, κβαντικά κόλπα, παράλληλα σύμπαντα, ψάξε να δεις.
Επομένως, δε χρειάζεται να στεναχωριόμαστε και να θρηνούμε.
Γιατί απ' ότι κατάλαβα θα μας δοθεί και δεύτερη ευκαιρία
Και τρίτη και τέταρτη και συνέχεια θα μας δίνεται, αέναα...
Οι αντανακλάσεις της ενεργειακής αστρόσκονης,
είναι τα φώτα απ' την ντισκοτέκ της ψυχής μας που πάντα θα χορεύει!

Ευτυχώς! γιατί είχα αρχίσει ν' αγχώνομαι.


   

Τα αλλόκοτα πουλιά του Μαΐου

Ονειρεύομαι έναν Μάη απ' τα παλιά.

Έναν Μάη χυμώδη, με πολλά σάκχαρα. 

Σαν μεθυσμένο μελίσσι να χορεύει.

Να φορά φθαρμένο τζιν και ειρηνικό χαμόγελο άφθαρτο.

Πολύχρωμες αφίσες να κολλά στο μέλλον.

Ονειρεύομαι έναν Μάη αυθάδη, να βγάζει τη γλώσσα στο Φλεβάρη.

Χυμένο με ηδυπάθεια τον φαντάζομαι στο γρασίδι, έτοιμο να γονιμοποιηθεί.

Στεφανωμένο με έφηβα χρυσάνθεμα, ποτισμένο με ζαλισμένα αρώματα.

Συνοδηγό σε ντεσεβό με το κεφάλι του να ξεπροβάλλει κάθε τόσο απ' την οροφή.

Να τραγουδάει με τη βραχνή παθιασμένη φωνή της Τζάνις Τζόπλιν το "Summertime".

Έναν Μάη να μου μιλάει στη γλώσσα που αισθάνομαι, 
μέσα από ψυχοτρόπους στίχους του Γκάτσου: 

"Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί εκεί εκεί 
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά 
στου ήλιου τα σκαλιά".

Χμμ...

Αυτά τα αλλόκοτα πουλιά του Μαΐου που είναι τώρα;

Που πετούν;

Πετούν άραγε;

Ονειρεύονται; 

Ελπίζουν;

Μήπως τελικά δεν χρειάζονται φωλιά;

Δεν ξέρω...

Υ.Γ.
Πάντως εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι...

...έναν Μάη με ινδιάνικα σκουλαρίκια και άλουστα μαλλιά!

Αν εμπνευστείς κι εσύ, έλα μαζί μου.

Δυο τρία πραγματάκια αν θες, κοίταξε μην ξεχάσεις.
Την ανθισμένη την κορδέλα σου, ας πούμε 

την ροκ κασέτα την παλιά την TDK,  

το μπουκαλάκι με τις αφρώδεις τις ευχές...

Η ψυχή μένει πάντα πιτσιρίκα

Κάπου πρέπει να πιστεύεις για να μην τρελαθείς.

Κάπου ν' αφιερωθείς, κάτι να προσδοκάς.

Σε κάποιον βωμό να θυσιάσεις τον εγωισμό σου.

Έναν άγιο να χεις καβάντζα.

Ένα σταυρουδάκι να μετρά τους χτύπους της καρδιάς σου, τι λες;

Αν δεν πιστεύεις κάπου, φοβάμαι ότι θα καταλήξεις συναισθηματικό ρεμάλι.

Ένας μετέωρος Γαβριάς στα πρόθυρα της απόγνωσης.

Μια αδέσποτη ελπίδα σε άγνωστη σκοτεινή πόλη.

Ένα ευνουχισμένο κουτάβι σε μπουρδέλο με γάτες.

Μια κακοποιημένη ευχή από μοντέρνα σαδιστικά φαντάσματα.

Μην ασχολείσαι με τις μαγκιές του Καζαντζάκη ("Δεν πιστεύω τίποτα..."κτλ).

Δε σου λέω να πιστέψεις απαραίτητα στον Χριστό.

Υπάρχει και ο Κρίσνα, κι αυτός αναστήθηκε.

Ανάλογη διαδρομή και ο Ταμμούζ.
Αν θέλεις υπάρχει κι ο Θούλις.

Ο Όσιρις, πάλι, έχει ενδιαφέρον.

Να μην ξεχάσουμε τον "καλό ποιμένα", τον Μίθρα.

Και τόσοι άλλοι....

Εσένα δηλαδή κανένας δε σε καλύπτει;

Κανένας ε...;

Δεν το έχεις με τους Θεούς...

Δεν πειράζει.

Ούτε κι αυτοί το χουν με μας.

Ούτε κι αυτοί μας πιστεύουν.

Οπότε είμαστε πάτσι.

Ωστόσο, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάπου πρέπει να πιστεύεις.

Θα μπορούσες λοιπόν να πιστέψεις:

Στον έρωτα με την πρώτη ματιά.
Στον έρωτα που κρατάει για πάντα.

Στον Άι Βασίλη.

Στη ζωή πριν το θάνατο.

Στο ευ συνεταιρίζεσθαι.

Στο ότι θα μπορούσες να χάσεις μέχρι και τέσσερα κιλά.

Στους συγγενείς που δε ζηλεύουν.

Σ' έναν κόσμο πιο δίκαιο.

Στους εξωγήινους.

Στο ότι η ψυχή μένει πάντα πιτσιρίκα!

Στη δύναμη της φιλίας.

Στο ότι αν θελήσεις, κόβεις το τσιγάρο.

Στη συλλογική προσπάθεια.

Στο ότι θα έλθουν και καλύτερες μέρες.

Στην ύπαρξη γοργόνων.
Στην έρευνα.
Στο ότι "αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα".
Στα έθιμα και στις παραδόσεις.
Στην κατανόηση (της αδυναμίας του άλλου).

Στη συγχώρεση (της μαλακίας του άλλου).

Στον εαυτό σου, φυσικά.

Η τέχνη του να φεύγεις

Η τέχνη του να φεύγεις είναι μαγκιά και σε σώζει...

Να φεύγεις όταν δεν σε χωράει ο τόπος.
Να φεύγεις πριν γίνεις τελείως κομμάτια.
Να φεύγεις όταν έχεις φέρει χοντρές ζαριές και το θέλεις διπλό.
Να φεύγεις σαν γλυκός πυρετός.
"Να φεύγεις να φεύγεις να φεύγεις ώσπου να βρεις τις ακτές
που χρόνια, τα χρόνια στολίζουν με σημαιάκια του χτες".
Να φεύγεις πριν ξεσπάσει καυγάς.
Να φεύγεις πριν σε βαρεθεί.
Να φεύγεις δίχως να σε νοιάζει αν σε πουν φευγάτο,
στο κάτω κάτω η μάνα σου δεν έκλαψε ποτέ.
Να leaving πριν το tomorrow.
Να φεύγεις όταν έχει πολύ καπνό.
Να φεύγεις νωρίς αν πρέπει την επόμενη μέρα να ξυπνήσεις πρωί.
Να φεύγεις αφού δεις το ηλιοβασίλεμα.
Να φεύγεις όταν έχει πολύ κόσμο.
Να φεύγεις απ' το σπίτι σε μικρή ηλικία.
Να φεύγεις χωρίς να αποφεύγεις...να χαιρετήσεις.
Να φεύγεις χωρίς να ξεχνάς το μάτι της κουζίνας αναμμένο.
Να φεύγεις όταν ακούς λόγια χυδαία.
Να φεύγεις ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό.
Να φεύγεις με αποδημητικό ένστικτο.
Να φεύγεις αν σε κυνηγάει μαύρο μάμπα...
για να απολαύσεις μερικά ακόμη δευτερόλεπτα ζωής!
Να φεύγεις πλήρης νυχτών.
Να φεύγεις με στυλ, όχι σαν τον κλέφτη.

Το καρφί και το πέταλο

Το καρφί λάσκαρε κι έφυγε το πέταλο.
Το πέταλο έφυγε και "τρελάθηκε" το άλογο.
Το άλογο δεν κατόρθωσε να μεταφέρει το μήνυμα.
Και χάθηκε ο πόλεμος!

Γιαπωνέζικη παροιμιώδης ιστορία...
Μπήκα σε σκέψεις.
Δηλαδή από ένα καρφί την πατάμε...
Από μια λεπτομέρεια...

Το αίτιο και το αιτιατό.
Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Το (όχι πάντα) διασκεδαστικό ντόμινο.
Το νόημα που μεταλαμπαδεύεται.

Φλεγόμενη ουρά σκανταλιάρη λαγού στο παρθένο δάσος.
Φωσφοριζέ χορευταρού σερπαντίνα σε γκόθικ πάρτι.
Έφηβος πυγολαμπίδος σε πηχτό χειροπιαστό σκοτάδι...
Ακτιβιστικό κουνούπι που δίνει (καυτό) φιλί της ζωής σε αυτόχειρο σερσένι.

Χελώνα που βάζει τρικλοποδιά σε κύκνο.
Τυχερή δεκάρα που πέφτει μέσ' στο φρεάτιο.
Τζάμι που εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σε χελιδόνι.
Ζαλισμένη πορεία σφαίρας από όπλο που εκπυρσοκροτεί.

- Για μισό λεπτό, τί λες τώρα; Τί αλλόκοτες σκέψεις κάνεις;
- Είναι η ιστορία! Το καρφί, το πέταλο, το άλογο, ο πόλεμος που χάθηκε...
- Ναι άλλα μίλησες για το νόημα που μεταλαμπαδεύεται...
- Μεταλαμπερδεύεται ήθελα να πω!...συμπάθα με!

Ο Σόκο και η Λάτα

Θα σου λεγα κατ' αρχήν, να φας μισή σοκολάτα.

Ύστερα, να ξύσεις χωρίς ενοχή τη μύτη σου...
και ν' ανακαλύψεις ένα υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο!
Μετά να πας στο λουτρό σου και να κάνεις ότι σ' ευχαριστεί.
Έπειτα, ένα ποτήρι νερό, να ξεδιψάσεις.
Εν συνεχεία, ένα μανταρίνι, ασπιρίνη υγείας.
Ντύνεσαι με φόρμα αέρινη χωρίς λάστιχο στο κάτω μέρος.
Κερνάς τον εαυτό σου έναν περίπατο.
Στο δρόμο χαϊδεύεις έναν σκύλο.
Εν τέλει ξαπλώνεις στο γρασίδι...

Κι ενώ έχεις αφεθεί, μια μπάλα πολύχρωμη σε πλησιάζει...και σε αγγίζει.
Ακούς ένα "συγγνώμη", από κελαρυστή κοριτσίστικη φωνή.
Γυρνάς να την δεις...όμως ο ήλιος σε τυφλώνει...δε σ΄αφήνει...
Ακούς ένα γέλιο ν' απομακρύνεται....

Τώρα ήρθε η στιγμή να φας την υπόλοιπη μισή σοκολάτα.

Γκρέκο Μασκαρά

Μέρες Αποκριών.
Γράφω τώρα γιατί σε λίγες μέρες θα φορέσω μάσκα και δε θα καταλάβεις ποιος είμαι.
Έχω στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις να ντυθώ.

Να βγω έξω με κοντομάνικο να τρέμω ή να ριγώ σε θαύμα "θηλυκής φανέρωσης": ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ.
Να αγοράσω ράσο, αγανάκτηση, μαζί και όπλο: ΣΥΡΙΟΣ ΚΙΛΛΕΡ.
Να χαϊδεύω τολμηρά τις χορδές της καρδιάς μου και ν' αφήνομαι δίχως να με νοιάζει: ΚΙΘΑΡΡΟΣ.
Να μην πλησιάζω κανέναν, να κάθομαι μακριά και να με βλέπουν: ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
Να φορέσω άσπρες κάλτσες με ρίγα, αθλητικό παπούτσι, κόκκινο μάγουλο και καθαρό βλέμμα: ΠΑΙΔΙ.
Να βάλω κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά και σελίδες στα μούτρα από στίχους καταραμένων ποιητών: ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ.
Να περπατώ μ' ανοιχτό το στόμα και μόνιμο αλκοόλ μέσα:. ΚΑΝΑΤΑ.
Να ντύσω μαύρο μανδύα, καπέλο, μάσκα, κόκκινο Ζ από πίσω και άστρο στο κεφάλι: ΖΩΡΟΑΣΤΡΗΣ.
Να κάνω πως καίγομαι σε βαθιές σκέψεις, γλυκόπικρες αναμνήσεις και σχέδια για μετά: ΤΣΙΓΑΡΟ.
Να ντυθώ καλά, ζεστά αν χρειαστεί, έξυπνα, μοντέρνα, αισθησιακά, σοβαρά, όπως αρμόζει: ΠΑΛΙΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ.
Ν' αρχίσω να κλέβω, ν' αγαπιέμαι και να γκρινιάζω: ΓΚΡΕΚΟ ΜΑΣΚΑΡΑ.
Ν' ανοίξω τα χέρια μου, αναζητώντας διακαώς φιλόξενες πλάτες και ρυθμό: ΧΟΡΟΣ.
Να σου πω ότι σ' αγαπώ κι αν καμιά φορά κάνω καμιά μαλακία, πάλι σ' αγαπώ: ΕΓΩ.

Μεθυστικό σφιχταγκάλιασμα

Τα δέντρα ανεβάζουν χυμούς σιγά σιγά.
Σαν παιδιά που αρχίζουν να ερωτεύονται.
Χθες γιορτάσαμε τον Άγιο Βαλεντίνο.
Χρειάζεται υπενθύμιση ο έρωτας;
Νέοι άνθρωποι ξεροσταλιάζουν στα συσσίτια εργασίας.
Χαρούμενοι, τελικά, αν στεγαστούν σε κάποιο ασφυκτικό επί-δωμα χωρίς θέα.
Ο Τζόρτζ Κλούνει (ω! Τζιόρτζ !), προτείνει να επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Η μαρμαρωμένη βασίλισσα, τί γνώμη έχει;
Η τηλεόραση εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν γερασμένη πόρνη!
Το περίεργο είναι πώς διάολο καταφέρνει και βρίσκει διαρκώς πελάτες.
Από τον Πούλαμ στη Φούλαμ ο Μήτρογλου!
Όσοι έχουν κάτι να πουν και να δείξουν, τους εξάγουμε (γεια σου Σωκράτη!).
Ο πολιτισμός μας, φαίνεται από την τουαλέτα μας και από το πώς οδηγούμε.
Το καζανάκι της λεκάνης με το καζανάκι της εξάτμισης φιλαράκια είναι.
Πριν γίνει ο σεισμός στην Κεφαλλονιά, νορβηγική εταιρία έψαχνε στο Ιόνιο για πετρέλαιο.
Προκειμένου να διεξαχθούν αυτές οι έρευνες, προκάλεσαν (με τεχνητά μέσα) σεισμικές δονήσεις!

                                                             &
- Ουφ!
- Τί έπαθες πριγκιπέσα;
- Αφού με ξέρεις, θέλω πιο ανάλαφρα θέματα.
- Όπως;
- Να, εμένα μ' αρέσουν τα σαλιγκάρια όπως κάνουν έρωτα...
- Δηλαδή;
- Πολύ παθιάρικα τα άτιμα...κολλάνε το ένα στο άλλο...τόσο απόλυτα...
- Σσσσ...μη λες τέτοια τώρα, μας διαβάζει κόσμος...
- Μιλάς σαν κόρη πάστορα!
- Κοίτα, σε χωριό μεγάλωσα...όσο να ναι τις φαντασιώσεις μου, δεν τις τινάζω στο μπαλκόνι μου.
- Μμμμ...σιγά... πριν αποκαλούσες την τηλεόραση γερασμένη πόρνη.
- Και;
- Η γερασμένη πόρνη είναι το θέμα ή οι άψυχες νεαρές συλφίδες;
- Δεν κατάλαβα.
- Ούτε κι εγώ. Να σου πω, αφού τίποτα δε μας αρέσει εδώ, θες να την κάνουμε; Πάμε καμιά Σουηδία;
- Σουηδία; Η Σουηδία, αυτό το πρότυπο μοντέλο κοινωνικού κράτους, έχει δημόσιο χρέος 800 δις, διπλάσιο δηλαδή από την Ελλαδα, σου λέει κάτι αυτό;
- Και ο Ιμπραϊμοβιτς διπλάσιος δεν είναι από τον Νίνη;
- Τους γνωρίζεις βλέπω τους ποδοσφαιριστές.
- Αρκετούς! Και τον Ρονάλντο. Και τον Μέσι... κι αυτόν τον ωραίο που χτύπησε μωρέ, αχ τον καυμενούλη...Φαλκάο νομίζω τον λένε;
- Είδες που τελικά όλα είναι εικόνα και θέαμα; Η τσίχλα των ματιών; Πώς να προχωρήσουμε έτσι; Το πιάνεις το νόημα;
- Πάω να το πιάσω και μου γλιστράει απ' τα χέρια. Θες να μιλήσουμε γι' αυτά που κολλάνε και όχι γι' αυτά που γλιστράνε;
- Πάλι στα σαλιγκάρια το πας εσύ.
- Υπάρχει πιο ωραίο θέμα;
- Για πες.
- Τα σαλιγκάρια είναι οι πιο φλογεροί εραστές της φύσης!
- Ωωωω!
- Η ρομαντική τους βόλτα στην αρχή, το μεθυστικό σφιχταγκάλιασμά τους ύστερα, η μυστηριακή τους ξεχωριστή ένωση...
- Γιατί ξεχωριστή;
- Ξέρεις ότι το αρσενικό μέρος του ενός γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή το αρσενικό μέρος του άλλου γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του ενός;
- Ερμαφρόδιτα δηλαδή;
- Μη κολλάς στις λέξεις, σκέψου τη μαγεία...
- Τη σκέφτομαι.
- Νιώσε την.
- Τη νιώθω...
- Ίσως είναι χρήσιμο ορισμένες απ' τις βαθιές σκέψεις σου, να τις παρκάρεις καμιά φορά κάπου...
- Έχεις υπόψη σου κανένα καλό μέρος;
- Το σαλιγκαράζ!

Χρόνος...

Τα λασπωμένα παπούτσια 
στο βελούδινο χαλί της αγνότητας...
(συνεχίζεται....)

Τζόκινγκ στο δάσος της αμφισβήτησης

Ποτέ δεν σου άρεσε η προπόνηση.
Ήθελες να μπαίνεις στο γήπεδο και ν' αρχίζει αμέσως το ματς.
Πάντοτε φουριόζικη είσοδος.
Και ύστερα από δέκα λεπτά γκούχου γκούχου.
"Λίγο νερό ρε παιδιά, το χάνουμε το παλικάρι"!
Ούτε ζέσταμα καλά καλά δεν έκανες.
Και περίμενες να χεις σπουδαία απόδοση.

Τί παράλογες απαιτήσεις έχεις βρε πουλάκι μου...

Το σώμα θέλει προπόνηση για να είναι έτοιμο να παλέψει!
Αλλιώς θα κουραστεί γρήγορα.
Το πνεύμα μπορεί να παραμένει πρόθυμο, η σαρκς όμως δεν θα ακολουθήσει.
Χρειάζεται καθημερινή άσκηση, λοιπόν.
Περπάτημα έστω.
Κάτι.

Ομοίως και η σκέψη.
Για να μπορείς να σκέφτεσαι γρήγορα, πρέπει να εξασκείς το μυαλό σου.
Έχει ανάγκη και το μυαλό την προπόνησή του!
Τις ασκήσεις του...

Έλξεις στο μονόζυγο της αισιόδοξης οπτικής.
Μεγάλα ανοίγματα και διατάσεις νέων ιδεών.
Τζόκινγκ στο δάσος της αμφισβήτησης.
Κατάδυση στο βυθό του υποσυνείδητου.
Σκι αντοχής στα βουνά της κατανόησης.
Ιστιοπλοϊα στα κύματα του θυμού.
Σκυταλοδρομία στο τερέν της παρέας.
Καλό σημάδι στο κυνήγι της χαμένης γνώσης.

Αλλιώς, αδρανοποιείται.

Το μυαλό όταν δεν προπονείται, παγώνει.
Μοιάζει με δάκρυ ακινητοποιημένο.
Με έμπνευση ναρκωμένη.
Με δόντι μουδιασμένο.
Με ομορφιά βαλσαμωμένη.
Με γλυπτό θλιμμένο.
Με πηλό κοκαλωμένο.
Με λάβα κοιμισμένη.
Με αρτηρία βουλωμένη.
Με τρένο σταματημένο.
Με κατάψυξη απομονωμένη.
Με έντερο παραγεμισμένο.
Με γυαλί ακαθάριστο.
Με δέρμα αφυδατωμένο.
Με γάλα ξινισμένο.
Με κινηματογράφο βουβό.
Με χορδή τραυματισμένη.

Και πολλά άλλα...

Μην ψαρώνεις βρε με όσους βλέπεις να αγορεύουν στις παρέες...
Να είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Να χουν συνεχώς στο ρεπερτόριο τους δεκάδες θέματα να αναπτύξουν.
Να είναι ετοιμόλογοι, ευρηματικοί...
Σχεδόν χαρισματικοί...
Να αποπνέουν διαρκώς μια συναρπαστική αίσθηση ενδιαφέροντος...

Αυτοί οι άνθρωποι, που λες, έχουν κάνει πολύ προπόνηση!
Έχουν μάθει να σκέφτονται.
Έχουν εκπαιδεύσει σκληρά το ακατοίκητό τους.
Πολύ κουβέντα με τον εαυτό τους.
Κάνουν συνεχές, αδιάκοπο selfάρισμα!
Διάβασμα αυτιστικά επιμελές.
Κλέψιμο έντεχνο, ταχυδακτυλουργικό...

Μπορείς όμως και συ.
Μπορείς να προπονείς το κορμί σου.
Να προπονείς και το μυαλό σου.
Δε χρειάζεσαι τον Ομπράντοβιτς, τον Μουρίνιο ή τον Νόαμ Τσόμσκυ.
Αυτοί οι "προπονητές" έχουν απλησίαστα κασέ.
Ξεκίνα μόνος σου στην αρχή.
Να κοουτσάρεις τον εαυτό σου.

Θα ανακαλύψεις τότε, σταδιακά, ότι είσαι πιο δυνατός απ' ότι νόμιζες.
Ασυναγώνιστα ρωμαλέος.
Απρόσμενα ευφυής.

Θα αγαπήσεις έτσι ξανά τον εαυτό σου.
Και αλυσιδωτά θ' αγαπήσεις και τους άλλους.

Δίκιο έχει το ντεπόν που δεν γουστάρει τις βουτιές

Όλοι έχουν δίκιο!

Δίκιο έχει η μύγα που θέλει να πιει απ' το γάλα μου.

Δίκιο έχω κι εγώ που μ' ενοχλεί αυτή η μύγα.

Δίκιο έχει και η αράχνη που λίγο πιο πέρα στήνει τον ιστό της για να πιάσει το έντομο.

Δίκιο και το μικρό κορίτσι που θα πάει ύστερα να καθαρίσει την αράχνη και άθελα της θα απελευθερώσει (αν ζει ακόμη) τη μύγα.

Δίκιο έχει ο Μπρούτο που του την σπάει ο Ποπάυ.

Δίκιο έχει ο Ποπάυ όταν θυμώνει επειδή κάνει κόρτε στην Όλιβ.

Δίκιο έχει και η Όλιβ, το οποίο έξυπνα το αφήνει να διεκδικηθεί σαν μπαλάκι του τένις ανάμεσα στους δυο ήρωες.

Δίκιο έχουν οι καθηγητές που θέλουν να μάθουν τα παιδιά γράμματα (αν υπάρχουν ακόμη τέτοιοι) και καμιά φορά απ' το ζήλο τους, γίνονται αυστηροί.

Δίκιο έχουν και οι μαθητές που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν γιατί οι ορμόνες κάνουν πάρτι.

Δίκιο έχει το ελάφι που ποζάρει αυτάρεσκα δίπλα στο ποτάμι με το στιλπνό κορμί του να λαμποκοπά όλο χάρη..

Δίκιο έχει και η τίγρης (που δεν αντέχει αυτήν τη μαρμαρυγή) και καθώς πεινάει, ορμάει δίχως να το σκεφτεί και το κατασπαράζει.

Δίκιο έχει ο Ιαβέρης.

Δίκιο όμως έχει και ο Γιάννης Αγιάννης.

Δίκιο έχουν όσοι μισούν θανάσιμα.

Δίκιο κι εκείνοι που αγαπούν παράφορα. 

Το ίδιο φαγητό φάγανε.

Οι μεν τελείως άψητο, οι δε σχεδόν καμένο.

Δίκιο έχει η μύτη να ενοχλείται απ' το μουστάκι.

Δίκιο έχει η κορνίζα της Παναγίας που δακρύζει καμιά φορά.

Δίκιο έχουν κι αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να το πιστέψουν.

Δίκιο έχει η τηλεκάρτα που πιστεύει ότι έχει ερωτική σχέση με το τηλέφωνο.

Δίκιο έχουν οι μαύροι που φτιάχνουν γκέτο. Το γονίδιό τους εδώ και εκατοντάδες χρόνια κατέγραψε το φόβο, την ανασφάλεια, τον κίνδυνο, τη μειονεξία. Επομένως, αντανακλαστικά μαθαίνουν να συσπειρώνονται και να οχυρώνονται.

Δίκιο βέβαια έχουν και οι λευκοί που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στα γκέτο.

Δίκιο έχει το Ουράνιο Τόξο ν' αναρωτιέται γιατί ο Δημιουργός δεν πήρε ένα από τα χρώματά του, να το κάνει ουράνιο βέλος.

Δίκιο είχαν οι χίπηδες, τα παιδιά των λουλουδιών.

Δίκιο είχαν και οι γονείς των παιδιών των λουλουδιών.

Δίκιο είχε ο Αριστείδης, ειδική περίπτωση αυτός, άριστον είδος.

Δίκιο είχε ο Ζιντάν που κουτούλησε τον Ματεράτσι.

Δίκιο και ο διαιτητής που του έδειξε κόκκινη κάρτα.

Δίκιο έχει το αποσμητικό να νιώθει δυσφορία όταν ξυπνάει το πρωί για δουλειά.

Δίκιο έχουν οι γυναίκες που θέλουν όλες να έχουν μεγάλο στήθος.

Δίκιο και οι άντρες που θέλουν όλοι να έχουν μεγάλο πέος.

Επειδή δε γίνεται, νάτες οι ζηλοφθονίες, οι έριδες, τα αίματα....

Δίκιο έχει το αναβράζον ντεπόν που δεν του αρέσουν οι βουτιές!

Δίκιο έχουν οι ψύλλοι να προτιμούν τα επιτραπέζια παιχνίδια όταν βρίσκονται μέσα στα άχυρα,
και να αποφεύγουν πλέον το κρυφτό. 

Δίκιο είχε ο Γιαννάκης που ενδόμυχα τον εκνεύριζε ο Γκάλης.

Δίκιο είχε ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν είπε: "Οι άντρες παντρεύονται από κούραση, οι γυναίκες από περιέργεια, γενικώς απογοητεύονται".

Δίκιο έχουν τα άλμπουμ να αισθάνονται μοναξιά και εγκατάλειψη.

Δίκιο είχαν οι Ισπανοί που ήταν εξερευνητές νέων κόσμων και νέων θησαυρών!

Δίκιο είχαν και οι φουκαράδες Ινδιάνοι να θρηνούν και να αναρωτιούνται πως εκμηδενίστηκαν και εκφυλίστηκαν δίχως να πάρουνε χαμπάρι τι συνέβη.

Δίκιο έχουν και (σήμερα) οι πιτσιρικάδες στο Ποτοσί της Βολιβίας να ξύνουν με γυμνά χέρια τις στεγνές πλέον φλέβες του βουνού Σέρο Ρίκο, ελπίζοντας να ανακαλύψουν λίγο ασήμι μήπως και ξεφύγουν απ' τη μιζέρια.

Δίκιο έχει η βιντεοκασέτα να θεωρεί το σουλούπι της πιο θελκτικό και πιο ζουμερό, σε σχέση με το (στιλάτο μεν, ωστόσο κρύο και στεγνό) DVD.

Δίκιο έχει πάντα ο πελάτης.

Δίκιο έχει και ο καφετζής που θέλει να του κάνει μασάζ στις πατούσες...

Δίκιο έχει η ρέγκα που αισθάνεται ενημερωμένη...

Δίκιο έχουν όσοι πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή.

Δίκιο και όσοι πιστεύουν  στη ζωή πριν το θάνατο.

Δίκιο έχει η μπαμπούσκα να πάσχει από πολλαπλή διαταραχή σωματικότητας.

Δίκιο έχουν όλοι όσοι ψάχνουν να το βρουν.