Τα αλλόκοτα πουλιά του Μαΐου

Ονειρεύομαι έναν Μάη απ' τα παλιά.

Έναν Μάη χυμώδη, με πολλά σάκχαρα. 

Σαν μεθυσμένο μελίσσι να χορεύει.

Να φορά φθαρμένο τζιν και ειρηνικό χαμόγελο άφθαρτο.

Πολύχρωμες αφίσες να κολλά στο μέλλον.

Ονειρεύομαι έναν Μάη αυθάδη, να βγάζει τη γλώσσα στο Φλεβάρη.

Χυμένο με ηδυπάθεια τον φαντάζομαι στο γρασίδι, έτοιμο να γονιμοποιηθεί.

Στεφανωμένο με έφηβα χρυσάνθεμα, ποτισμένο με ζαλισμένα αρώματα.

Συνοδηγό σε ντεσεβό με το κεφάλι του να ξεπροβάλλει κάθε τόσο απ' την οροφή.

Να τραγουδάει με τη βραχνή παθιασμένη φωνή της Τζάνις Τζόπλιν το "Summertime".

Έναν Μάη να μου μιλάει στη γλώσσα που αισθάνομαι, 
μέσα από ψυχοτρόπους στίχους του Γκάτσου: 

"Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί εκεί εκεί 
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά 
στου ήλιου τα σκαλιά".

Χμμ...

Αυτά τα αλλόκοτα πουλιά του Μαΐου που είναι τώρα;

Που πετούν;

Πετούν άραγε;

Ονειρεύονται; 

Ελπίζουν;

Μήπως τελικά δεν χρειάζονται φωλιά;

Δεν ξέρω...

Υ.Γ.
Πάντως εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι...

...έναν Μάη με ινδιάνικα σκουλαρίκια και άλουστα μαλλιά!

Αν εμπνευστείς κι εσύ, έλα μαζί μου.

Δυο τρία πραγματάκια αν θες, κοίταξε μην ξεχάσεις.
Την ανθισμένη την κορδέλα σου, ας πούμε 

την ροκ κασέτα την παλιά την TDK,  

το μπουκαλάκι με τις αφρώδεις τις ευχές...