6 Δεκεμβρίου
2018.
Να
σημειώνουμε και καμιά ημερομηνία γιατί το αλτσχάιμερ παραμονεύει.
Δέκα χρόνια
πέρασαν από το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Θυμόμαστε;
Τα δικά μας Δεκεμβριανά.
Δεκέμβρυα
που γίναν παιδιά, μεγαλώσαν και τώρα ψάχνονται.
Όλοι κάτι
ψάχνουν, πάντα έτσι ήτανε;
Η εποχή
κυλάει γρήγορα και νιώθουμε ότι δε θα προλάβουμε.
Όλα πλέον
μετρώνται με την ταχύτητα, πόσα Ram έχει η μνήμη σου;
Χαramιζόμαστε.
Slow cooking, συστήνει ο Σεφ, άκουσέ τον, κάτι ξέρει.
Ευτυχώς θα
πάρεις μέρισμα, θα θυμηθείς κάτι από σένα… γιατί
πρώτα σου
πίνουν το αίμα και μετά σε κερνάνε ένα σφηνάκι από το πάθος σου!
Και θέαμα.
Πάρε θέαμα για να ξεχνιέσαι, έλα πιες και μια μπύρα με μπόλικο αφρό.
Φωσφοριζέ τηλεπαιχνίδια
και γευστικοί διαγωνισμοί για να δείξεις το ταλέντο σου.
Μια ποθητή μπάλα
που γυρίζει και τη διεκδικούν όλοι.
Το Ιερό
Γκράαλ του πλανήτη είναι στρόγγυλο και φουσκωμένο με αέρα κοπανιστό.
Έχουμε και λειτουργικά
ψυχοτρόπα χάπια για να μην κλαίει το υποσυνείδητο.
Ένας φίλος
μου αντικατέστησε τα χάπια με τις αγκαλιές και … συνήλθε.
Πλέον, αγαπιέται
αλλά οι περισσότεροι τον κοροιδεύουν.
Είναι
προβληματισμένος και μου είπε ότι σκέφτεται να ξαναρχίσει τη θεραπεία.
Οι άνθρωποι
θέλουν παρέα.
Ακόμη και με
τίμημα που προσβάλλει την αισθητική τους και την κουλτούρα τους.
Βρε τι πάθαμε!
Τι θα κάνουμε τώρα;
Μη μου πεις «υπομονή».
Μη μου λες
τίποτα.
Θα βρεθούμε
έξω.
Ξέρεις που...
