Λόλα φάε ένα μήλο, όχι όλο το περιβόλι

Όλα στη ζωή είναι ωραία.

Μέχρι να πεθάνεις όλα είναι ζωή.

Για να ζήσεις όμως λίγο παραπάνω...

(αν σ' ενδιαφέρει αυτό),

φρόντισε κάπως τη δοσολογία.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι θέλω να πω..

Είμαστε όλοι φθαρτοί.

Είμαστε εκτεθειμένοι.

Τί είναι ο άνθρωπος;

Ένα (όχι πάντα) σκεπτόμενο βούτυρο!

Που αλλοιώνεται και χαλάει...

Αλλά μπορεί να γίνει και ιδιαίτερα γευστικό.
Όταν σοταριστεί με τα κατάλληλα υλικά..

Έχω και μια άλλη σκέψη λίγο περίεργη.
Δε βγάζει και τόσο νόημα
αλλά κάτι (δεν ξέρω ακόμη) σα να υπαινίσσεται:
Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο

παρά μια ψευδής αγόρευση

σε συνέδριο Συμπτωματολογίας...!
Όμως, με τον λιπαρό τρόπο του,

με την θνησιγενή φύση του,

με τη ροπή του προς το φθίνειν,

με το υπαρξιακό του τραύλισμα,
με το βάρος της τραγικής πορείας του, 

φτάνει να αμφισβητήσει το συνέδριο,

διότι η ασθένειά του,  

προηγείται των συμπτωμάτων του!
Κι αυτό είναι εξαιρετικά παράδοξο!

Πάρ' όλα αυτά, (ο άνθρωπος), πριν συνειδητοποιήσει
το σημαδεμένο μονοπάτι που θα διαβεί,
(καλύτερα ποτέ να μην το πάρει χαμπάρι),
την προδιαγεγραμμένη τροχιά του,
τη ματαιοπονία του αγώνα του,

θέλει κάτι να προλάβει να δείξει.
Περισσότερο από ένστικτο,
από ζαλισμένη έπαρση,
από πληκτική διάθεση, ορισμένες φορές,

επιθυμεί κάπου να συμμετάσχει.

Σε ένα σύλλογο.
Σε μια ομάδα.

Στη Λέσχη των Φίλων των Μανιταριών ας πούμε...

Στη διαδικασία όλης αυτής της συμμετοχής λοιπόν,

αισθάνεται παράξενα ρευματικά κύματα στην πλάτη του,
ένας αλλόκοτος ίλιγγος τον διαπερνά

και η όλη κατάστασή του,

θα μπορούσε ίσως να αποτυπωθεί με μια εικόνα:

Ένα καταπιεσμένο παιδάκι,
(χωρίς παιχνίδια, χωρίς χαρά)

που τοποθετείται ξαφνικά στη Ντίσνειλαντ!

Κι αυτό το παιδάκι...
αφού ξεπεράσει τους αρχικούς φόβους του,

ξεκινά να παίζει και να εξερευνά.

Αλλά με έναν τρόπο πολύ διψασμένο.

Πολύ εκστατικό...

Όλα γίνονται μια ποθητή γουλιά που δεν είν' αρκετή.

Και τότε το παιδάκι, δηλαδή ο άνθρωπος,

χυμάει άγαρμπα να κουρσέψει αυτήν την ομορφιά,

σαν ξαναμμένος, τριχωτός, (μεγαλούτσικος) μέθυσος,

που σπιλώνει έκπληκτον (γαλακτώδη) ρομαντικόν ανθόν!

Η γουλιά όμως είναι ωραία όταν νιώθεις τα στάδια.

Το θέμα δεν είναι να καταπιείς.

Η ουσία είναι να γευθείς φίλε μου.

Για να το κατορθώσεις αυτό, θα πρέπει να βρεις τις σωστές δόσεις.

Το άριστον μέτρον, που λέγαν οι σοφοί.

Ένα-δύο τσιπουράκια, όχι βουτιά στο καζάνι.
Ένα μήλο φάε Λόλα. Όχι όλο το περιβόλι.
Υποψία φιλοσοφίας. Δε χρειάζεται να γίνεις κι ο Χάιζενμπεργκ.
Δούλεψε, δε λέω. Όχι όμως να καταλήξεις είλωτας.
Τρέξε μισή ώρα, έ όχι να μοιάσεις και στον Φειδιππίδη.
Κοιμήσου νορμάλ. Δεν έχει νόημα η επιδεικτική ναρκοληψία.
Ακόμη κι έρωτας έχει ανάγκη το ρελαντί του καμιά φορά...

Θα με ρωτήσεις τώρα, εύλογα μάλλον:
"Και ποιος είναι εκείνος που θα ορίσει το μέτρο";
Καλή ερώτηση. Αλλά δυσκολεύομαι να απαντήσω.
Αυτό που διαισθάνομαι πάντως να πω,
είναι ότι η υπερβολή και ο ψυχαναγκασμός στη ζωή,
δεν κάνουν (μακροπρόθεσμα) και τόσο καλό.

Επιμένω λοιπόν: Σωστές δόσεις.

Όταν κι εγώ κατορθώσω να τις βρω, 

ίσως τότε να μπορέσω να τελειώσω 
τούτο το μακροσκελές (υπερβολικό) κείμενο,
μ' έναν τρόπο λιγότερο ανορθόδοξο...