Μακάριοι οι πλούσιοι τω έρωτα

"Έλα πάρε με, μεσ΄ στο βυθό σου να βρεθώ, ν' αγαπηθώ να λυτρωθώ"!
Τί  ωραία και συναισθηματικά το περιγράφει ο Χαρούλης, σ' αυτό το υπέροχο τραγούδι.
Ο άνθρωπος θέλει ν΄ αγαπηθεί για να λυτρωθεί.
Είναι προορισμένος για ν' αγαπιέται και να λυτρώνεται.
Σαν προαιώνιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιβίωσης.

Αλλιώς η ζωή δεν παλεύεται.
Σε σώζει αν αγαπάς κι αν αγαπιέσαι.

"Δώσε στα όνειρα φτερά", λέει το τραγούδι.
Πώς όμως να δώσεις φτερά στα όνειρα
αν δεν έχεις δίπλα σου το παρεάκι σου;
Πώς ν' αντέξεις τον κέρινο υπάλληλο της τράπεζας
όταν προσέχει τα στοιχεία σου στον υπολογιστή
και σε κοιτάζει σα να έχεις κάνει ζαβολιά;
Πώς να κατορθώσεις να μείνεις ψύχραιμος
στην βαλσαμωμένη απάθεια της ταμίας στο σουπερ μάρκετ
να σε βοηθήσει λίγο να βάλεις στις σακούλες
τα απολύτως απαραίτητα ψώνια σου
τη στιγμή που ο επόμενος πελάτης πίσω σου
έχει αρχίσει να βήχει,
μπορεί και να φτύνει...;

Πώς;

Πέσ μου το πώς.
Κι εγώ θα σου πω το πες.
Πες πως κατάλαβες τι λέω.

Α, να σου πω τώρα μιας και μιλάμε γι' αυτό το τραγούδι.
Το "πάρε με", του Χαρούλη..
Ρε συ τί εξαίσια μουσική είν αυτή!
Μιχάλης Νικολούδης, λέει.
Δεν τον ξέρω τον κύριο
πάντως ντελικάτα και αγαπησιάρικα μελοποιεί!
Θα ναι ύβρις να πω "σχεδόν χατζιδακικά";

Λοιπόν, επειδή μάλλον σε μπέρδεψα
θα σου πω τα εξής:
Καταρχήν επειδή φαίνεσαι έξυπνο παιδί
θα χεις ήδη καταλάβει
πως το συγκεκριμένο blog
δεν διεκδικεί δάφνες ορθολογισμού
Συχνά πυκνά χάνω τον προορισμό μου
το αρχικό τσαφ μιας ιδέας
και αναλίσκομαι σε φαύλες ίσως αναλύσεις
γύρω απ' τις παρενέργειες αυτής της ιδέας
όταν ερμηνεύεται ως θεραπευτική αγωγή.

Σήμερα όμως το θέμα μας
δεν είναι ούτε συχνό ούτε πυκνό.
Είναι σπάνιο και αραιό.
Το θέμα μας είναι ο έρωτας.
Στις μέρες μας
ο κόσμος έχει ξεχάσει πόσο σημαντικός είναι.
Πόση ανάγκη τον έχει.
Μακάριοι οι πλούσιοι τω έρωτα!

Είναι άτρωτοι οι ερωτευμένοι!
Δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά.
Δεν έχουν το Θεό τους.
Η τον έχουν καμιά φορά σα μάρτυρα
όταν ορκίζονται αιώνια πίστη.
Σίγουρα όμως είναι πιο δυνατοί.
Είναι ομάδα.
Οι ερωτευμένοι είναι μια νόμιμη συμμορία.
Μια φινετσάτη μαφία.
Ένας ρομαντικός συνασπισμός.
Είναι τέσσερα μάτια.

Ρε είναι μαγκιά και χρήσιμο
να χεις παρέα.
Κι ας μη σου βγαίνει πάντα.
Η καρδιά σου ανοιχτούς πόρους έχει.
Αλλά δεν είναι άπορη.
Πλούσια είναι από συναίσθημα αποταμιευμένο.

Θέλει κάπως η αγάπη να την αποφασίσεις και λίγο.
Η αγάπη είναι απόφαση.
Αποφασίζεις να δεις τον κόσμο με αγάπη.
Τη ζωή.
Και τότε εμφανίζεται.
Ο έρωτας.
Η αγάπη.

Φυσικά και ωραία.

Το τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη "Πάρε με"
(στίχοι: Μιχάλης Κουμπιός, μουσική: Μιχάλης Νικολούδης)
μου υπενθύμισε
και μου τόνισε
αυτή τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου
ν' αγαπάει
και ν' αγαπιέται!