Νοέμβριος 2012.
Βροχή.
Βροχή από μέτρα και σταθμά.
Παρασκευή φόβου.
Πώληση ασφάλειας.
Άνθρωποι σαστισμένοι, απογοητευμένοι, παρακολουθούν μουδιασμένοι τα Μέσα Εξημέρωσης.
Περιμένουν μια καλή είδηση.
Η καλή είδηση δεν είναι είδηση.
Αίμα, σπέρμα, κέρμα, η συνταγή.
Και ύστερα υπέροχοι ζοφεροί κόσμοι αναδύονται.
Από την ταφρόκρεμα του εφιαλτικού μας παραμυθιού...
...που τελειώνει λίγο διαφορετικά.
Και ζήσανε αυτοί καλά και μεις χειρότερα.
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Θα κάνεις αίτηση ή θα υποβάλλεις παραίτηση;
Θα ρθεις για καυτή βόλτα ή θα μείνεις στο κρύο σπίτι σου;
Θες να τρέξουμε γρήγορα και να κάνουμε πως μας κυνηγούν;
Δαίμονες με τεράστιες πύρινες γλώσσες πίσω μας...
Και μεις με χορευτικά σάλτα να τις αποφεύγουμε...
Το πολύ πολύ να καψαλιστεί λίγο η ορμή μας.
Ένα τσικ.
Όμως όλο αυτό το κάμα σούρτα φέρτα θα μας εμπνεύσει σου λέω.
Τουλάχιστον να τη ζήσουμε την ιστορία, γράφοντας και μεις κανά κεφάλαιο.
Παρακαλώ ένα εσπρέσσο σκέτο με πολύ "ταφρόκρεμα" απο πάνω, στο χέρι, να τον πιώ downtown... Να εντάχθω στον κόσμο της γκρίζας πόλης των χλομών προσώπων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως να πάω στην ησυχία της εξοχής να σκαρφαλώσω σε ένα δέντρο?
Και ακούγωντας τιτιβίσματα (χωρίς υποστήριξη κινέζικων μπαταριών ή κούρδισμα) να γευτώ τους καρπούς του κι ό,τι άλλο το θαύμα της ελεύθερης ζωής έχει να μου προσφέρει προτού καθυποταχθεί κι'αυτό...
Όρφέα φλερτάρεις ήδη τη σκέψη μου...