Φωτάκι στο διάδρομο

Φθινόπωρο.

Τα φύλλα πέφτουν.

Και τα μαλλιά πέφτουν.

Και οι άνθρωποι πέφτουν.

Και τ’ αστέρια.

Είναι κακή η πτώση;

Το πρόβλημα είναι οι μεγάλες προσδοκίες.

Οι προσευχές σ’ ένα Θεό που βαριέται.

Τα κληρονομημένα «θέλω».

Θέλω ο γιος μου να γίνει άντρας.

Θέλω η κόρη μου να μη γίνει πουτάνα.

Θέλω φήμη, πλούτη και κουλτούρα.

Το ρίχνεις σε ψαγμένη διατροφή.

Μαθαίνεις ότι το κρέας μαζί με γαλακτοκομικό,

δημιουργούνε ένα πράγμα που το λένε «σύμπλοκο».

Και δεν απορροφάται ο σίδηρος ούτε και το ασβέστιο.

Αποφασίζεις τότε, όταν κάνεις σεξ, να καταργήσεις το σπέρμα για να αποφύγεις τη συμπλοκη.

Το Φθινόπωρο έχει και κάστανα.

Κάποιοι είναι επιδέξιοι

και καταφέρουν να τα βγάζουν από τη φωτιά.

Έχει και καρύδια.

Ορισμένοι έχουν ταλέντο σ’ αυτό...

να (σ)τα σπάνε έτσι για χαβαλέ.

Φοβόμαστε εμείς τους Σύριους.

Πριν πέντε χιλιάδες χρόνια, σε κείνα τα μέρη ζούσαν Κρήτες.

Στα δικά μας, έχουμε Κριτές.

Ο κόσμος πανταχόθεν έκοβε βόλτες.

Ηοmo Sulatsius.

Ο Ηomo Sapiens, έζησε μόλις 500.000 χρόνια πριν.

Μεταξύ μας, μια αγκαλιά χρειαζόμαστε το βράδυ.

Κι ένα ψιθυριστό ηχάδιον για φοντο.

Μια κουβέρτα απ' αυτές τις απαλες.

Κι ένα νερό, για σιγουριά στο κομοδίνο.

Ένα σκοτάδι τολμηρό να μη μας βρούνε.
Κι ένα φωτάκι ίσα που να μη χαθούμε.